Ով եկավ ինձ փրկելու՝ փրկվեց ինձնից, ու սրանում իմ հույսն է, որ անպարտելի կործանումս անիմաստ չէ …

Սիրո բացը լրացնողի համեմատ՝ նախընտրելի է ատելություն քողարկող հարգանքը, իսկ դրա ինքնինը բացառիկ է, երբ ոչ մեկն է, ոչ՝ մյուսը։

Բոլոր հույզերը, զգացումներն ու զգացմունքները տրված են (ինքնա)ճանաչողությունից շեղելու համար, ու որքան էլ զարմանալի թվա, դա հասկացնում է սերը

Գիտությամբ հնարավոր է տեսնել ավելին, իսկ ամբողջի հնարավորությունն արգելափակված է ներսից, որի համեմատ՝ գիտության առարկան միշտ համարվում է արտ

Աշխարհիկում թագավորում է առյուծը, հոգևորում՝ էշը …

Ինչպես պարզվում է՝ չընկնել չի կարելի, ուստի, որպեսզի չարժանանա սովորական քարին ուղղված արհամարհանքի, աստղդ պետք է մոխրացած շոշափվի …

Հարաբերություն էր, երբ արդեն շոշափում էի դիմացինի բարձրագույնը, որի գոյությունը գրգռում էր նաև նրա՝ ինքն իր հանդեպ հետաքրքրությունը, իսկ ավա

Սեփական անձի հանդեպ կարեկցանք, համակրանք, անգամ պաշտամունք, բայց չի կարող կոչվել սեր, քանի դեռ չկա (ինքնա)ճանաչողություն, ինչը, ոչ մեկ անգամ

Մարդը որսի է վերածվել իր ստեղծած սարդոստայնում. անգամ զգացմունքի անարատությունը ստուգելու համար՝ նա ստիպված է բացասել ընդհուպ մինչև ինքն իրե

Վերջից նայող հայացքը փոշիացնում է ընթացիքի շատ կարևորություններ, որոնցով կշռում ենք ինքներս մեզ, ու կարևորում է ընթացիքով փոշիացվող շատ անհր

Իմ աշխարհընկալման աստվածն էլ, որպիսին ինքնարարվում եմ, լվանում է ոտքեր, բարձրանում՝ խաչին …, բայց հետո նա ողջ է թողնում միայն էշին՝ իբրև հիշ

Ոմանք չգիտեն, որ ողջ են լոկ նրա համար, որ ես անհետաքրքիր տառապեմ, ոմանք այդպես էլ չիմացան, որ լոկ ժպտալուս համար մահացան …

Ոչ կայուն երջանկությունը, ոչ էլ՝ տառապանքը, միայն կարճաժամկետ բավականությունն է իմը, երբ, երբեմն, դրանք տրվում են մեկացած …, մինչ այդ՝ միայն

Կամ մարդը տիեզերքի արարիչն է, կամ՝ պետք է ընդունել դրա սահմանած օրինաչափությունը, որ աշխարհը չի կարող չգլորվել անդունդը ու, միաժամանակ, դրա

Հույսդ մի դիր, կիսիր …

Առաջնորդները մարմնավորում են իրենց հետևորդների բարոյահոգեբանական հավաքական արժեհամակարգը, ու վատը ոչ թե առկա այլանդակն է, այլ այն, որ պատերա

Որբ ծնվելը կամ որբանալն այնքան սարսափելի չէ, ինչքան որբ վերածնվելը … © Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ

Իմաստասերը որպես (ինքնա)ճանաչողություն է խոսում իր տառապանքից, այդ կերպ, միաժամանակ, վրեժխնդիր է լինում բոլորից …

Լավն ու վատը չափազանց նեղ են այն ամենի համար, ինչ ապրում եմ, և որպիսությանս մասին հարցին հոգիս արձագանքում է ինչպես իրեն ուղղված բռնության.

Ոչ մարմինը, ոչ էլ հոգին սնելու համար սպանությունը մեղք չէ, մեղքը շատակերությունն է, իսկ շեշտը ոչխարների վրա դնելը, ընդամենը, խոզերի գերակշռո