Սեփական անձի հանդեպ կարեկցանք, համակրանք, անգամ պաշտամունք, բայց չի կարող կոչվել սեր, քանի դեռ չկա (ինքնա)ճանաչողություն, ինչը, ոչ մեկ անգամ, ստիպում է հանդիպել ինքդ քեզ՝ նաև որպես արհամարհելի, նողկալի, ատելի, բայց որ անբաժանելի չգրկվելով՝ չհեռանաս անգրկելի:
Ըստ այսմ՝ ինչքան հաճախ է լսում ականջը, այդքան հազվադեպ է տեսնում աչքը, որ կոչվի ինքնասեր…
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ
Comments