Մշտապես անկեղծ լինելու մասին գոռա շշուկով. մարդն անգամ իր մենակությանն է վկաներ փնտրում:

Անապատում գտնվող ջրհորի միակ ուրախությունը երբեմն հանդիպող ծարավներն են, ու, նաև, նրա գոյության միակ իմաստը …

(Ինքնա)ճանաչողությունը միակողմանի տոմսով տիեզերական թռիչք է …

Ինքս ներկայում եմ վերջացնում լինելս …, և հաջորդող ցանկացած հանդիպման ժամանակ՝ համարվելու եմ ինձ հանդիպողների ապագան, նրանք՝ իմ անցյալը …

Յուրաքանչյուր ակնթարթ լիիրավ է` լինել վերջինը … © Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ

Եթե չսկսես որսալ աստվածներին, «լոմկան» քանդելու է հոգիդ՝ խժռելու ես ինքդ քեզ, երբ արդեն նա ես, ով վարժվել է ցավից երանություն ստանալուն, որո

Անցյալը մայրդ է, ապագան՝ կին, որն էլի դառնալու է մայրդ, իսկ քեզ մնում է որոշել՝ լինել պոռնիկի զավակը, թե ինքդ քո հայրը …

Երբ զզվում ես յուղոտ և դրանց լոզոտ նայող բերաններից, արդյունքում քաղցդ սկսում է հագեցնել միայն այն, ինչը դանդաղ սպանում է քեզ … (ինքնա)ճանաչ

Չգիտեմ, լավատեսները երբեմն են կուրանում, թե՞ բնույթով են այդչափ ինքնահավան, որ չեն տարբերակում սահմանը հատածին և այնպես են հարձակվում վրան,

Քաղցածը դեռ կարող է փրկվել, ինչպես նաև կուշտը, իսկ ինչպե՞ս փրկվի նա, ով ախորժակն է կորցրել … © Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ

Ի՞նչ ունես դու, բացի մարմնավորված մենությունից, երբ ունեցածդ շարունակաբար ինքնաոչնչացվողս է …, ու/բայց ի՞նչը կարող է ավելին լինել մենականացմ

Ուզելով հնարավոր է ունենալ ցանկալին, որը, գուցե, քոնը չէ, ընդունելով՝ անկասկածելի քոնը, որը, գուցե, ոչինչն է … © Տիգրան Գորշ

Սերն ինքնարար է …, անգամ պլատոնականն «անժառանգ» չէ … © Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ

Երբ ուրիշից վերցնում ես իր տանելիքը, նրան չի հասնում իր ստանալիքը …, ու սա պետք է նկատի ունենալ, երբ ցանկալիից առավել՝ կարևորում ես ունենալ

(Ինքնա)ճանաչողությանը լավը բարեկամ չէ, վատն էլ չարակամ չէ, նրա հակառակորդը այդ երկու հարափոփոխ գումարելիներից ստացվող անփոփոխ գումարն է:

Մեզ թվում է՝ հավերժ ոչինչ չկա, որովհետև ինքներս մեզ համարում ենք անցողիկ, և ունենալուց էլ ոչ թե կորցնում ենք, այլ, որպես ժամանակավոր, հավերժ

Ինքդ քեզ ընդունես՝ հասարակությունն ի վերջո կհարմարվի, ձգտես ընդունելի լինել հասարակության կողմից՝ ինքդ քեզ երբեք չես հարմարվի:

Չեմ սիրում ինձ աստվածացնող միամիտներին՝ հոգնեցուցիչ ակտիվություն ունի սրանց եսասիրությունը, ու, նաև, ինձ անասուն համարող խելամիտներին՝ սրանց

Մարդկային ցեղերի մեջ կա ևս մեկը և, գուցե, մինչ օրս միակ չհատկորոշվածը, ինչը բացատրվում է դրա անդամների գոյության ձևով և բովանդակությամբ,

Սերը՝ որպես պատրա՞նք, Սերը՝ որպես իրականությու՞ն, թող ապրեմ այն, մի՛ տուր տարբերակված նշանակություն, չէ որ, գուցե, վերջը մոտ է, որովհետև միշ