«Ծովից ծով»-ը, նախ և հիմնավորապես, հոգևոր չափում է, ապա նոր միայն դրա աշխարհագրական հետևանք, ընդ որում՝ պայմանական այնքան, որ «Ծովից ծով» հո

Այլից զատ, մեր ներկան բազմաթիվ անձանց, գուցե և բոլորի(ս), մաքրագրության անհուսալի փորձ է, քավության հույսն էլ թանձր մառախուղի տակ է …

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԱՐՄԱԿԵԴՈՆ

Գուցե և մեղավոր չես, որբդ է անհանճար, բայց, միևնույնն է, նա է քեզ համար անելու հոգ ու ճար …

Սերը բարձր բանականություն է, սիրել՝ կնշանակի ձգտել բանականության բարձրագույնին, սիրել միմյանց՝ կնշանակի ձգտել միասին։

Մարդ ինքնարար.

«Արթնանալդ ընտրելիք չէր, հԱ՜յ(ր), բախտդ էր արևագիր

Կռվի տարրական մաթեմատիկա, կամ՝ խեղճը չի կարող լինել առողջ.

Սեփական վեհության ստվերում խեղճացել ես, բայց արևիցդ շեղող մահիկը ևս գոյություն ունի արևովդ։ Մահաբեր օղակից դուրս գալու համար պետք է մեռնես,

Այնպիսի բարոյականության միջավայրում, որտեղ ընտրությունը «պառաված կույսի» և «կուսացած պառավի» մեջ է, սերը, որպես բարձր բանականություն, նախընտ

Եթե չենք կարողանալու վերադառնալ մեզ ծնողին, առավել ևս եթե չենք կարողանալու լինել ծնելով, գոնե արժե դառնալ ծնող՝ եղած որբին որդեգրելով, ապա և

Աշխարհը չգիտի լինելս ու չի իմանալու չլինելս, բայց տիեզերքը ցույց է տվել անհրաժեշտությունս՝ արարելով ինձ ՀԱՅ։ «Հաջորդ» մարդը ևս, որի համեմատ

բայց թեկուզ կրոնդ խորթ է ինձ և հարազատ չէ աստվածդ, իմն ես դու և իմն է ամոթդ …

… այսքան մեռնել ու չգիտակցել, որ ոչ թե փրկվելու, այլ ինքնարարման համար է ստեղծվել։

․․․ որովհետև միշտ կիսատ ենք մեռել ու վեր չենք հառնել մոխրից, փտած բնին շիվ ենք աճել ու արմատ չենք բռնել հողից։