15/անտիպ

«Ծովից ծով»-ը, նախ և հիմնավորապես, հոգևոր չափում է, ապա նոր միայն դրա աշխարհագրական հետևանք, ընդ որում՝ պայմանական այնքան, որ «Ծովից ծով» հոգևոր չափմամբ էական չէ, թե ֆիզիկական ինչ մարմին ես տիրապետում, այն այլևս չի պայմանավորում լինելիությունը ոչ ժամանակով, ոչ՝ տարածությամբ։

Բայց քանի որ հոգևոր չափմամբ դու դեռ «ջրհոր ես», բարեկամս, այն, ինչն ինձ համար (ինքն)արարման ձգտում է, քո շուրթերից հնչում է չոր կերը փափկացնող, նողկալի կենաց, որը ոչ միայն վիրավորում է ամենայն հոգևորը, այլ մեր լինելիության մարմինն է էլ ավելի կիսատում՝ դարձնում հաշմանդամ։ Նաև սարսափում եմ կենացներդ պատահաբար իրականություն դառնալու պատկերացումից, քանզի առկա հոգևոր չափմամբ՝ հետևանքը չի լինի այլ բան, քան ինչպես «ջրհորը» անեզր անապատում, որը չի ունենա այլ նշանակություն, քան էլ ավելի մեծ թվով անասունների ծարավը հագեցնելն է, ու, դրա հետ մեկտեղ, մենության մեջ մահ՝ իբրև բաղձալի փրկություն գովերգելը։

© Տիգրան Գորշ / անտիպ