Մարդը ոչ թե ստերի, այլ՝ չիրացված ճշմարտությունների խցանման խնդիր ունի, իսկ նոր էջից նույնը կրկնելու սովորությունն, ի վերջո, պետք է...

Ո՛չ տարիքը, ո՛չ էլ փորձը, ծնողի մահն է վերջը մանկացման. հաջորդող ուրախություններում էլ, այդուհետ, կա ալեւոր տխրություն … Գորշ, ԽՈՍՔ՝...

Այնուամենայնիվ, պատահականության տարր կա ամենայնի ստացված կատարելության մեջ, որը դուրս է արարչի մտադրությունից, ու դա այլ բան չէ, քան...

Այն, որ տղամարդը կաղում է սիրո մեջ, կնոջ շահն է, ով ոչ միայն վայելում է հրեշտակների առանձնահատուկ համակրանքը, նաեւ հրեշտականում է՝ կաղին...

Առ երկինք ուղղված մարդկային այսչափ անհեթեթ մտքերի պայմաններում եթե լինեի դրախտի ճարտարապետ, ապա այն անպայման կլիներ ընդերքի այնպիսի...

Հնարավոր չէ ես-ից դուրս գալով՝ չառնչվել մարդկային ողբերգությանը եւ որ նրանում չխեղդվի երջանկությունը, ու/բայց անհնար է առանց դրա արարել...

Գիտակցությունից դուրս տիեզերական ճանապարհորդությունից վերարտադրելի հիշողության մեջ մնացել է միայն «պետք է հիշեմ» տենչագին կանչը՝ տարիներ...

Ներկայում անցյալի հոգեւոր, հուզական, մտային ամբողջականությամբ կոնկրետ պահերի վերապրումը մեկ ուղղությամբ հիշողություն չէ, այլ՝ անցյալն ու...

Ճակատագրի ողորմած դահիճ. Հայտնվում ես կետում, որտեղից տեսնում ես հնարավոր բոլոր ուղիներիդ սփռվող շառավիղները, բայց որոշում ես շարունակել...

Սկավառակն արդեն ներառում է բոլոր հույզերը, հավաքածուի ո՛չ հաջորդական, ո՛չ էլ ընտրողական ապրումը չի փարատում ձանձրույթը, տեղ-տեղ առաջացող...

Աստվածային հաճույքից թմրեցած՝ ծնող դառնալուց գրեթե ոչ ոք չի խորհում, թե որ մեղքերի հատուցման համար է ծնվել երեխան եւ վճարելու է ինչքան։...

Երբեք չի լինելու այնպես, որ բոլորն ապրեն ինքնաճանաչողությամբ, հետեւաբար, երբեք չի լինելու այնպես, որ աշխարհը լինի առանց չարիք, իսկ բարու...

Հատուկ նշանակություն ունի ուրիշ մեկն այն, որը օգնում է ոչնչացնել ինձ` մարդուս բանական, մնացածը պարզապես գոյություն ունեն։ © Գորշ

Բարձրագույն Ես-ը՝ անլեզու էություն. Անլեզու գոյակից, անկախ ով, թե ինչ հարցով սահմանվող, խոսքային պատասխան ակնկալելը կարող է լինել...

Իմանալու ձգտման մեջ ավելի ազատ ենք, քան իմացության, որն ավելի խիստ բանտարկություն է, քան անիմացությունը, երբ ընդունում ենք իբրեւ վերջին...

Կա միայն մեկ դժբախտություն եւ տառապանք, այն է, երբ ուղիդ հասկանալու հետ միաժամանակ՝ հասկանում ես, որ վիճակված չէ՛ դրանով գնալ. մնացյալն...

Կարգվել հոտի առաջնորդ ու այն քշել անդունդն ի վար. ինչքա՜ն գայթակղիչ պատկերացում է, որի հետևանքի իմացությունը, սակայն, ստիպում է նետվել...

Զուր է ցանկացած վերադարձ, երբ անհնար է հասնել մայրական արգանդի բացարձակ հարմարավետությանը և չլքել այն, իսկ ապագայի պատկերացումը հնացող...

Ապագայի հանդեպ լինել լավատես, կամ լավի հայտնությունը չպայմանավորել մեծագույն աղետով՝ անհնար է, երբ արդեն մանկահասակների հայացքում չկա...

Բացակայությունդ երբեք չի լցվելու և չի ամրանալու սպասումով՝ որպես հարթակ, որին կարող ես (ինքնա)ճանաչողությունից վերադառնալով վայրէջք...