Աղետները կարող էին համարվել մարդկային լավագույնի բացահայտման և դրանով համակվելու տիեզերական հնարավորություն, եթե մարդիկ չճահճանային «կրոնի» վերածվող տգիտությունից, որն առաջնահերթ է դուրս գալիս մակերես, իսկ միաժամանակ աղետից զարգացող գիտությունն էլ անկարող է ճեղքել այն՝ առանց վնասելու հոգուն անհրաժեշտ այդչափ նուրբ արահետը։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Այնուամենայնիվ, սկիզբը շարունակում է մնալ վարկած, վերջը՝ գուշակություն, ու սրանից առավել ոչինչ ավելի ամբողջական չի ամփոփում գոյի մեջ...
Մահվան եզրին փայլատակած ճշմարտությամբ՝ Ինձ հաղորդած պատգամդ, հա՜յր, Շարունակում է առաջնորդել, Բայց թանաքի փոխարեն՝ արդեն արյամբ։ Տողերս...
Չկա իմաստնության մի այնպիսի ճշմարիտ ուղի, որի հանգրվանը չլինի ամենակուլ լռությունը։ Վերջապես, լռությունն ինքնին ճշմարտացիության ցուցիչն է...
Commenti