Ինքնաճանաչողությունը հիասթափությունների արահետ է. բարձրանալով՝ մաղվում են հետապնդող ստերը, ամեն քայլում քեզ հասնում են առավել ուժեղները, համոզիչները, հավատալիները, որոնցից յուրաքանչյուրն իր հետ ցած է գլորում կանգ առնելու, երբեմն էլ, վերադառնալու՝ բութ հավատով ծանրակշիռ դարձած իմաստ, ու ամբողջ ընթացքում, ուր ճանաչողությունդ պարբերաբար խամրում է զգացմունքներից, փարոս է դառնում վերջին հիասթափության ցոլքը. այն մեկի, ամենա-ի, որը ցած է գլորելու ամբողջ Եսդ՝ որին պարտվելու ես՝ իբրև ինքնախաբեություն և հաղթես՝ իբրև ինքնարար ճշմարտություն …
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Comments