Մեծամասամբ, մարդկային սերը, ըստ բովանդակության, բաժանվում է երկու տեսակի՝ խղճի դրսևորմամբ և հպարտության: Այս փոխհագեցնող երկու տեսակները միասին ավելի երկար են գոյատևում, քան տեսակը տեսակի հետ միավորումները, ու երկու կարգի հարաբերություններում էլ այն, ինչ պարզում է (ինքնա)ճանաչողությունը, իրական է մնում միայն գոյատևելը՝ վերնագրվող եսասիրություն:
Ուստի, եթե իրական ՍԵՐ, ապա առանց խղճի և հպարտության, կամ՝ դրանց հաղթահարմանը միտված, որպիսին բնորոշ է բարձրագույն ԵՍ-ին. հանրայնացմամբ արժեզրկված անվանակոչման փոխարեն՝ վերնագրվող ԱՄԵՆ՝ ԱՆԱՆՈՒՆ:
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ
Comments