1.
Ներառյալ ժառանգածը՝ սկսած ծնվելու պահից, երբ առաջին դիմակը, որը, գուցե, ձեռք ես բերել բժշկից, ով հերթափոխից զզված դեմքով է ընդունել ծնունդդ, յուրաքանչյուր նորը չի փոխարինում հինը՝ ավելանում է որպես հերթականը՝ ժամանակի ընթացքում սերտաճելով էությանդ՝ հաստացնելով այն թաղող շերտը։ (Ինքնա)ճանաչողությունը, որը, միաժամանակ, վերև վանող հայացք է ուղղված անցյալ, այլ կերպ՝ դիմակաթափման վիրահատություն, չի կարող լինել առանց ցավ և արյուն՝ շերտազատման խորության հետ ուժգնացող ավելի։
Հետևաբար, նրանք, ովքեր երբևէ պիտի ընդունեն բարձրագույն Ես-ի (ինքն)արարմանը ձգտելու գոյության իմաստը, պետք է վարժվեն տառապանքին, ապա՝ տենչան այն՝ որպես ապրելու կիրքը շրջանառող սրտի կծկում։ Պետք է ազատվեն փրկելու հպարտությունից և չսպանելու խղճից, քանզի հերձադանակի շեղբը, առաջին իսկ կտրումից սկսած, սահում է նաև հարազատ դեմքերով՝ հասնելով ծնողներին ու նրանց թողած ժառանգությանը …
2.
… և ոչ էլ արհամարհելով ուրիշների սահմանները՝ անձնահատուկ լինելու համար, առավել ևս, ոչ էլ ենթարկվելով դրանց, պարզապես, ունենալ սեփականը, էլ ավելի լավ՝ չունենալ ընդհանրապես:
3.
Ամբողջ տիեզերքի գոյաձևը մեկ բառով կոչվում է «սեքս», իսկ մենք ապրում ենք «օնանիզմով», ու դա կոչում ենք իմաստնություն մարդկային. հիմարություն է, այդպես չէ՞ :
Իսկ ինչպե՞ս կոչել նրան, ով հիմարությունը հասկանալով է նույն կերպ ապրում. «լավ» մարդ կամ «վատ» անասուն :
4.
Գառը դիմում է գայլին.
- Ո՞ր կտակարանը կարդամ՝ հին, թե՞ նոր:
- Կարդա Նիցշեի «Զրադաշտը»:
- Որ անեմ, ինչ գրված է, կդառնա՞մ աստծո սիրելին:
- Ո՛չ, աստվածանալու՛դ մասին կիմանանք՝ քո խաչվելով …
5.
Ինքնաոչնչացումն ինքնարարման՝ նույնն է թե, ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆԻՆ հասնելու միակ ճշմարիտ ուղին է, բայց ինքնասպանվելը՝ ուղուց շեղում, և, ուրեմն, նույնն ուրիշի ձեռքերով. այսպես ուսուցանեց բոլորիս հայտնի խաչվածը:
6.
Աշնանային ճաշակ.
Իմ դնչին հասնում են միայն հասած պտուղները ու, անպայման, գետնին բախվելուց հետո, քանզի ծառի վրայինները չափից ավել կաշկանդված են տերևներով, այլ պտուղներով, իսկ քամին՝ իմ սիրո բերքաբեր մեղեդին, թրջվա՜ծ ենք …
7.
Սուրբ զատիկ.
Այսօր խաչվելու հրաշալի օր է, ինչը հնարավոր է լոկ մի հայտարարությամբ՝ աստվածատենչ ամբոխի առաջ կանգնել ու ասել՝ ահա՛, ես՝ ձեր աստվածը ...
Ու ոչինչ չի փոխվի, եթե անգամ այն միակ իսկականը հայտնվի, քանզի մարդկանց նա մեռած է պետք, իսկ հայտնությունը կլինի անցանկալի-կասկածելի՝ որպես հիմք իրենց հավատքի:
8.
Կանաչ/կապու՞յտ, ոչ՝ կարմիր հետքերով մոխրագույն, ահա իրական գույնը ներդաշնակության …
9.
Սպիներն են հուշում դեպի սիրտ տանող ճանապարհը …
10.
Դրախտային համակեցություն.
Անատամ գայլ, անդմակ ոչխար. «ներդաշնակություն», որը կոչվում է ռախիտիզմ:
11.
Իսկ նպատակը մեկն է՝ ԲԱՐՁՐԱՆԱԼ.
Հիշվում է միայն չհաղթահարված ցավը, ու ինչքան ունես այդպիսիք, նշանակում է՝ ունես այդքան սանդուղներ, որոնք դեռ նպատակային չես օգտագործել:
12.
Առաջինը լինելու մղումն էլ է պայմանավորված միակը լինելու ցանկությամբ, իսկ վերջինիս համար բնավ պարտադիր չէ շարքում տեղը, ու/բայց վազու՜մ ենք …
13.
Վստահություն, որին հանգում ես հույսի իսպառ բացակայությամբ, ու մնում է առանց սպասումի ապրում՝ ունեցածի, և չունեցածի՝ այդ թվում:
14.
Ասում են՝ հուսահատությունը մի բան է, որը պետք է հաղթահարվի, բայց ձեռքով հենվել, ոտքն անցկացնելը, երբեմն, հնարավոր չէ, ու պառկել, գլորվելու փոխարեն մնում ենք ցանկապատին ճողված, և, առհասարակ, երբեմն ուղղակի հնարավոր չէ, ուղղակի ՈՉ ...
15.
Թվում է՝ աշխարհի ծռությունից է, որ թարսն ասելով՝ ցանկանում ենք հասկացվի շիտակը, բայց ոչ՝ ուղղակի լռելը տալիս է հույս, որից սկսում ես զրկվել առաջին իսկ խոսքից սկսած և դրան համամասնորեն:
Իսկ լեզուների բաժանումը ճանաչողության դեմ ուղղված հերթական քայլն էր. դրա նախորդը հենց լեզու տալն էր:
16.
Բոլոր կանանց տիրելու տղամարդու միակ միջոցը ձեռնաշարժությունն է, իսկ բոլոր տղամարդկանց տիրելու կնոջ միջոցը՝ լինել անսահման ցանկալի, բայց պատկանել մեկին, քանզի առնանդամը տղամարդու մոլորության պատճառն է, հեշտոցը` կնոջ ընտրության միջոցը:
17.
Պոռնիկն ինքնին է պոռնիկ, սուրբը պոռնիկով է սուրբ. հիմա ո՞վ է ումից կախված, հետևաբար ո՞վ է ումից բարձր:
18.
Հրաժարվելն այնքան հեշտ է, որքան շատը ցանկանալը, դժվարը ցանկությունների կառավարումն է՝ ապրելն այն, ինչ, երբ և ինչքան կա, ու սրանով որոշվում է, թե ինչ չափով է ստացվել հարաբերությունը, և ստացվել է արդյոք, առհասարակ:
19.
Ոչ ոք իր համար չի ապրում՝ այսպիսինն է սահմանված պարտակությունն ամենքիս, բայց կան նրանք, ում համար հատկապե՛ս ես ուզում ապրել և կան նրանք, ովքեր հատկապես քե՛զ համար են ուզում ապրել, ու դրանով երանելի է դառնում ճանապարհը, որը կոչվում է մեռնել ինքդ քեզ համար:
20.
Բնության մեջ միակ արհեստական դարձածը գիտակցությունն է, թեպետ ծագումը տիեզերական է(ր) …
21.
Խոսքը հաճախ ճշգրիտ չի արտահայտում միտքը՝ լինում է ավել կամ պակաս, միտքն էլ, իր հերթին, հաճախ ճշգրիտ չի ընկալում խոսքը՝ երևակայությամբ ավելացնում է կամ պակասեցնում, ու, արդյունքում, հաճախ էլ կանգնում ենք զարմանքի առաջ՝ փոխադարձ հարցերով՝ չէ՞ որ բացատրել էի - չէ՞ որ հասկացել էի, և երկու դեպքում էլ ճշմարիտ հնչող այո-ն երկխոսությունը տանում է փակուղի, երբ չենք գիտակցում վերոգրյալից արված հետևությունը՝ հասկացել ենք ամենքս, բայց ոչ նույնը, որին դեռ կարող ենք ձգտել, ինչն էլ կոչվելու է ՄԻԱՍԻՆ՝ ՄԵՐԸ:
22.
Հալում եմ, սառում, ապա՝ հղկվում, որից հետո նրանք փախնում են սեփական արտացոլանքից. ահա ամբողջ ընթացակարգն ինձ հանդիպող հարաբերությունների:
23.
Սիրո զարգացման ճանապարհին կա մի բարձունք, որն, անշուշտ, վերջինը չէ, բայց առանձնահատուկ եմ սիրում. այնտեղ հանգչում է եսասիրությունը, որի շիրիմին սրճելը և անպայման նրա հետ, ով մասնակիցն է եղել այդ փառահեղ սպանությանը, աներկրային բերկրանք է տալիս ինձ:
24.
Չի լինում պաշտպանություն՝ առանց ինքնազատազրկման, քանզի պարիսպը ներս մտնելուն խոչընդոտելով՝ միաժամանակ դժվարացնում է դուրս գալը, և, ըստ այդմ, վստահաբար կարելի է ասել, որ մարդկանց ավելի շատ ազատության մասին երազելն է պետք, քան ազատությունն ինքնին:
Բայց անհասկանալի է, թե ինչու են մարդիկ ամաչում բարձրաձայնել բոլորի համար մեկ անհրաժեշտությունը, որի անունն է ԱՊԱՀՈՎՈՒԹՅՈՒՆ, … ու այլևս անհասկանալին դարձավ հասկանալի՝ ճշմարտությունը գորշ է, իսկ մեզ պետք են գույնե՜ր …
Ինձ էլ են պետք ուրիշներին ցանկալի այդ գույները, որ դրանցից ստանամ մոխրագույնի աննման երանգները …
25.
Վերջապես հասկացվեց նաև այն անհասկանալին, թե ինչու եմ վերջերս մտորումներս ավարտում «հավես չկա ապրել» զգացումով, ու երանելի էր պարզել, որ դա զզվանքը չէ ապրելու հանդեպ, այլ՝ ապրումի ճշմարտության որոշիչը, ու սովորելով սպիտակին սպիտակով գրվածը կարդալ՝ բախվեցի նոր անհանգստության՝ ինչքա՜ն հաճախ եմ այդ մտքով ավարտել …, և երբ եմ դրանից սկսելու սկսել …
26.
Ոչ միայն տխմարները, նաև ճանաչողության մեջ բարձրացած մարդիկ են կորցնում պատկանելիության զգացողությունը՝ նրանց համար մնում է ժամանակավոր քաղաքացիությունը:
27.
Լավատեղյակ, կարդացած, …, բայց առանց ինքնահատուկ մտածողության, նույնն է, թե արհեստականորեն հասունացրած պտուղ, որը ձևով կատարյալ է, բովանդակությամբ՝ անհամ, բայց հանրային ընկալումը, որի ճանաչողության միջոցը միայն տեսողությունն է, նախընտրում է ձևը, ու թե սրանից դու էլ զգացիր անճոռնիությունդ, ողջու՜յն, բանականորեն հասունացող, վերքոտ պտուղ:
28.
Չի լինում այնպես, որ հանկարծ հասկանան՝ սերն ավարտվել է, ուղղակի հասկանում են, որ սեր չի էլ եղել՝ ինքնախաբվելով խաբել են, իսկ թե սրան պետք է առարկեն նրանով, ինչը հաճախ է լինում, ուրեմն ե՛ս եմ հրաժարվում լոկ տիրելու համար կիրառվող «սիրում եմ քեզ»-ից ՝ որպես ձերբազատում միջակությունից:
Հոգու ամբողջականությունը ենթադրում է սիրո մշտնջենականացում և/կամ հակառակը:
29.
Մարդկանց արտաքին միօրինակության մեջ կենդանիների բազմազանություն, կենդանիների արտաքին բազմազանության մեջ բնության միօրինակություն, ու թե այս մուտացիայի կազմակերպչին տեղին է գովել ամենա-ով սկսվող ածականներով, ապա, միաժամանակ, տեղին է անարգել դրանց համապատասխան և համարժեք հականիշներով:
30.
«Իրականության ընկալումը սկսվում է այնտեղ, որտեղ վերջանում է պատկերացումը, ինչը սնելու կերն է առավելապես փնտրում մարդու դունչը: Օրհնյալ լինի դաղող ձեռքդ, հիասթափությու՜ն». տնքաց իմաստասերը:
31.
Չի եղել մեկը, որ ինձ չմեղադրի միայնակության դրդելու մեջ, իսկ սփոփանքը, որ այդպիսին կանք ամենքս, չգիտես ինչու, էլ ավելի է բորբոքում կրքերը. դե ինչ, խաչվելուց առաջ արժե նաև արդարանալու հաճույքը զգալ՝ մեղավոր չեմ, որ մարդիկ աղբ կուտակելու մոլուցք ունեն, ու մնում է անպատասխան՝ ինչու՞ են շարունակում պնդել, որ մարդը կաթնասուն է:
32.
Նրանք, ովքեր մշտապես համաձայնում են քեզ հետ, կամ ստում են, կամ՝ հիմար: Ստում են շահի համար, հիմար էլ են ըստ իրենց շահի, ու երկու դեպքում էլ թքած ունեն քեզ վրա:
Իսկ եթե սրանում միայն հանդուրժելու սփոփանք գտար, նշանակում է՝ այդ երկու դեպքերում ընդհանուր է նաև այն, որ դու ապուշ ես՝ դա էլ ըստ քո շահի:
33.
Միայն կրոնից, այդ թվում աթեիզմից, հեռանալով կարող ես մոտենալ աստծուն. ձեռքդ կդնես ուսին, կշրջվի ու Նա Դու ես: Բարև, ԵՍ …
34.
Դու նրանց տհաճ կլինես այնքան, որ քեզ մոռանալ չեն կարողանա, հետո այդ հիշողությունն աստիճանաբար կվերաճի իմացության, որով նրանք կգնահատեն միմյանց խելոքությունը, ու, այդ պահից սկսած, կզգաս քեզ ուղղված նրանց սերը, եթե, իհարկե, դիմանաս խարազանմանը և կրկին չգերադասես երեսպաշտությամբ գնալ հաշտության՝ կրելով նույնացնող դիմակը:
Կճաշակես այդ սերն՝ ըստ քո ախորժակի, եթե, մինչ այդ, վերջնականապես կորցրած չլինես այն:
35.
Անկեղծանալ որևէ մեկի առաջ նույնն է, թե ինքնավնասումից խուսափելու համար՝ նրան զինել միայն քո դեմ կիրառելի դանակով՝ երբևէ հարված չստանալու հույսով, դանակով, որը, սակայն, մի օր անպայման արյունոտվում է …
Վախ, որից ազատվելու միջոցը բնավ ինքնասպանող լռությունը չէ, այլ՝ անկեղծության բացարձակի ձգտումը. այն էլ, որովհետև, հարված ստանալու ուղղությունների բազմազանությունը վերացնում է դրանց սպասումից առաջացող մտահոգությունը:
36.
Գույները մգացնող, թե՞ գունազրկող մոխրագույն. պայմանավորված է նրանով, թե ինչպես ենք ընդունում ճշմարտությունը մեր կյանքում …, ու դալտոնիզմի պատճառն էլ միայն աչքերում չէ՝ ուղղակի, երբեմն, գույները նուրբ են այնքա՜ն …
37.
Բավական չէ, որ հանդիսատեսը հեռանա՝ ինքդ քեզ մոտենալու համար, քո ձեռքերից էլ պետք է մեկը մնա, որ ծափ չտա. ուստի, ինքնաճանաչում կոչվող այս վատ խաղը կարելի է անցկացնել առանց հատուկ ոգևորության՝ այն պահելով վերջին, ամենազվարճալի վերջաբանին՝ արնաքամող ողջագուրանքին:
38.
Որոշիչները, որոնցով տարանջատվում է մարդու լավն ու վատը, միաժամանակ նույնացնում են նրանում, որ բոլորս էլ փչացած ենք, և, ըստ այդմ, դրանք ամբողջանում են մի բանում, ինչը կոչվում է կշեռք, որով կշռում ու կշռվում ենք, տարբերակվում ու դասակարգվում ենք՝ լոկ ըստ (ինքնա)բացահայտ(վ)ելու քաշի:
Այս անկեղծացումն էլ չբարձրացրեց իմ նժարը՝ այն վաղուց կոտրվել է ծանրությունից և ցանկացած համեմատվողի դարձնում է ԼԱՎԸ:
39.
Ասում են՝ մարդկանց հեշտամարս ստեղծագործություններ են պետք, քանզի մտորումներով ծանրացած են, հոգնած, բայց սա սուտ է, որով շարունակաբար նրանց բթացնում են ու բթության ֆոնին փառավորվում, իսկ ճշմարտությունն այն է, որ մարդիկ դատարկության մեջ վազելուց են հոգնում ու նրանց, իրականում, պետք են «ծանր մտքեր»՝ նստելու, հանգստանալու …
Վազելով, թե կանգնած՝ շարժասանդուղքը բոլորին նույն տեղն է տանում, իսկ տարբերությունը նրանում է՝ փորձեցի՞ր հասկանալ ԻՆՉՈՒ-Ն …
40.
Այն, ինչ կոչում ենք գիտեմ, ընդամենը պատկերացում է՝ հաստատված մեր հպարտությամբ, որից ազատվելու ուղին է իրականում կոչվում ճանաչողություն. երբ համեստ վստահությամբ խոստովանում ես ՉԳԻՏԵՄ-ը և ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ-ը դառնում է ԸՆԴՈՒՆՈՒՄ ԵՄ …, ու արդեն լսվում է այնկողմնային դարպասի ճռռոցը:
41.
Ուժը սխալվելու իրավունքն է, առանց որի՝ ճշմարտությունը վերածվում է վիճակախաղի, անհաջողության դեպքում էլ՝ հուղարկավորության ողբաբառաչանքի:
Սխալն էլ կարելի է ընտրել՝ առանց դրա իրավունքի, որն անպայման ենթադրում է համարձակություն՝ երբեմն արժանացող հերոսացման, հաճախ՝ պարսավանքի:
42.
Նախ` ցանկանում ենք հարաբերություն, որտեղ խոսելն անսպառ կլինի (խակ ենք), ապա՝ հարաբերություն, որտեղ կհանգենք լռության (հասունանում ենք), և միայն այն հետոյում, որը կոչվում է վերջում, տենչում ենք հարաբերություն, որը կսկսվի լռությամբ (հասած ենք անքաղելի շատ). կա՜թու՜մ ե՜նք …
43.
Չլինելու իրավունքի իրացումը, ինչպես կեսարյան հատման նշտար, հանգստացնում է երբեմն տանջող զգացումը, որ մայրդ դեռ հղի է քեզանով …
44.
Ծնվելը մեռնելու սկիզբ և, ուրեմն, ոչ թե «Ինչպես ապրել», այլ՝ «Ինչպես մեռնել» վերնագրով բովանդակություն, ու նոր միայն զգում ես մայրական կաթի իսկական համը՝ հասկանալով մահաբեր թույնի օրհնությունը:
45.
Բոլորն էլ վաճառվում են, իսկ որոշներս անգին ենք, որովհետև անպետք ենք …, ու սա ոչ թե անկեղծացում է, այլ՝ ճաշակի սահմանում:
46.
Ապրեցնողնե՞ր, այո՝ պատահում են, ու երբեմն այնքան հրաշալի, որ ուզում ես երկար մեռնել:
47.
Վերջնակետը գիտակցության գերության և մեկնարկն ազատականացման, որին կարող են հասնել նրանք, ովքեր հասկացել ու պատրաստ են ճանաչողության դիմաց վճարել միակ հնարավոր միջոցով՝ սեփական ես(եր)-ի ոչնչացումով …
… Հիմա ունեմ քեզ՝ առանց ինձ, տիեզերական ՍԵՐ:
48.
Քնած ենք.
Մեղադրելն անիմաստ է, երբ պարզվում է, որ մեղադրվողը քնած է եղել գործողության (անգործության) պահին, որի համար մեղադրվում է. ըստ այդմ՝ մարդիկ անմեղ են, ու/բայց, համաձայն նույն «ըստ այդմ»-ի, բոլոր գովաբանություններն էլ փուչ են:
Արթմնության մեջ կա միայն սեր՝ ինքնին գոյությամբ, անպայման պատկանելիությամբ, և ուրիշ ոչինչ:
49.
Կինն ավելի երազկոտ է, իսկ տղամարդն ավելի կին է …, վերջինս, մեկ անգամ սկսելով, երբեք չի դադարում լինել կրծկեր:
50.
Քան քաոսը, ոչինչ այդքան չի նպաստում մեր իրական բնույթի բացահայտմանը, ի տարբերություն կանոնավորության, որն, ընդամենը, դասավորում է շերտերը՝ Ես-ը վերածելով ՄԵՆՔ-ի:
51.
Ներելն (առանց ինքնաներման) ու պատժելը մարդկային նույն թուլության տարբեր ճյուղերն են, իսկ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ը զերծ է և՛ մեկից, և՛ մյուսից. նրան բնորոշ է հետևություն անելն ու առաջ անցնելը. ահա, թե ինչին պետք է ձգտել՝ նեռ-աստված խաղամոլների զվարճալիքը չլինելու համար:
52.
Եթե էլի չհաջողվի վերջնականապես հրաժեշտ տալ այս մոլորակին, ապա հաջորդ ծնունդ-մահ մարդկայնացման ժամանակ, ինչն այս իրականության մեջ նույնական է էշացմանը, արժե դառնալ գիտնական ու ստեղծել հոգին կշռող կշեռք, որ ծանրության մեջ մեղադրողներին թվերով ապացուցվի, թե որն է թեթևությունը:
53.
Աննման սեքս է կյանքին հրաժեշտ տված ապրելը, երբ վերջինս վերածվում է սեռաքաղցով հիվանդ և բացառապես քեզ տենչացող կնոջ, ով պատրաստ է ամեն ինչի՝ երբեմն հետդ քնելու համար, բայց նաև վտանգավոր է, երբ, երբեմն, ծայրահեղ սադոմազոխիստ է:
54.
Իրականում աստված չի լուսավորում՝ լույսերն է անջատում, որ մարդիկ սկսեն իրար սիրել, իսկ ինքնաբավարարման ժամանակ՝ սիրում է համամարդկային օրգիա երևակայել, որովհետև այս իրականությունը նրա երևակայությունն է, նա՝ մարդկանց:
55.
Սուտ չկա.
Երբ գտնում ես հարցի պատասխանը, թե ինչու ասվեց սուտը, այն վերածվում է միջոցի, որով պետք է իմանայիր ճշմարտությունը, ըստ այդմ՝ չկա նաև ճշմարտություն, կա միայն ինֆորմացիա, որը պետք է հասնի քեզ:
56.
Գիտակցության մեջ առկա սարդոստայնի հիմնաքարը ժամանակն է, որի հաղթահարումով հնարավոր է քանդել հնարված արգելքը՝ որպես ինքնին փորձություն, լինել ընտրյալը, ում պետքությունն անհրաժեշտաբար զգում է Մեծն Առեղծված անգիտակցականությունը:
57.
Ինչպես աստղերի գոյության մասին ենք իմանում, երբ նրանք այլևս չկան, այդպես էլ պահի զգացումը կարող է լինել արդյունքը մահացած զգացմունքի ցոլքի, որի վերջին մասնիկից հետո ենք կտրուկ գիտակցում վաղուցվա ՉԿԱՆ:
58.
Երեկվա ստրկությունն ավելի արժանահարգ էր, քանզի բռնությունն ու պարտադրանքն ակնհայտ էր, ի տարբերություն այսօրվա, երբ ինքնակամ ենք ընտրում այն՝ անունն ընտրության իրավունք, ինչը բացառվում է, երբ տարբերակները սահմանում են այլոք:
Ժամանակակից ստրկությունը նաև մի «առաքինություն է» ծնել, որի անունն է «բարեգործությանը վերաբերող էթիկա», այլ կերպ ասած, երբ արյունդ ծծողները ափիդ մեջ թքում են և դու ասում ես շնորհակալություն, իսկ առավել «լուսավորվածները» միաժամանակ ավելացնում են՝ աստված օրհնի զավակներիդ, որ թուքն առատ լինի:
Մարդիկ կասեն՝ տիպիկ հայկական իրականություն, բայց ոչ՝ համամարդկային իրականություն, որտեղ, գուցե, կպարզվի, որ նրանք, «ազատները», ավելի շատ են ուղտի գերի, քան մենք՝ դեռ մի քիչ ծեծվողներս:
59.
Եթե մի պահ պատկերացնենք, որ մեզ հանդիպող մարդիկ մեր ԵՍ-երն են կամ դրանց մարմնացումները, կհասկանանք, թե ինչքան չենք սիրում ինքներս մեզ, և ինչքան կեղտամարս պետք է դարձնենք մեր ի սկզբանե կաթնասուն ստամոքսը, որ հաշտություն գտնենք բոլորի կամ, գոնե, մեկի հետ:
Ու, գրողը տանի, սրանում ճշմարտություն կա, որից հետևում է, որ մաքրակյաց պիտի կոչվի միայն նա, ով մահից ընդունել է նշանադրվելու առաջարկը և կրում է նրա մենակություն մատանին:
60.
Տիեզերքը սնվում է ինքն իրենով և կարող է պարզվել, որ դու, ընդամենը, մարսողության արդյունքում հետանցքից մղված գազի մասնիկ ես, ում նա կրկին շնչելու է. վայելիր ճանապարհորդությունդ և, գուցե, մի օր էլ մասը կազմես նրա ԳԻՏԱԿՑՈՒԹՅԱՆ: Ահա կոնտեքստը, որում ունես ընտրություն …
61.
Եթե չլինեին խանգարողներ, ապա վաղուց փլուզված կլիներ անդրաշխարհայինից սահմանազատող պատը և, գուցե, հասած կլինեինք ներդաշնակ համակեցության. ուրեմն, եթե հեղափոխություն, ապա լրիվ այլ կառավարիչների դեմ, որոնց ոչ մի կերպ չի կարողանում հատկորոշել սոցիալական համակեցությամբ բանտարկված մարդուկներիս ուղեղը:
62.
Նրան, ում կոչում ես բռնակալ, քո նման վախով տառապող մեկն է, ավելին՝ նրանում հենց դու ինքդ ես, ում վախը դարձրել է բռնակալ, իսկ քեզ՝ նրան այդպիսին ընդունող: Բոլորս էլ նույն տերերի եզներն ենք, որ վարում ենք նրանց դաշտերը՝ կատարելով ներուժին համապատասխան աշխատանք:
Էլ ինչ առյուծ, աղվես, գառ …, եզների դիմակահանդե՜ս …
63.
Մարդակերություն.
Մեր հոգին, ինչպես մարմինը, անհրաժեշտություն ունի սնվելու, բայց, ի տարբերություն մարմնի, մենք, բացի մեր մարդկային դասից, բնության մեջ դեռևս ոչ մի այլ տեղ չենք կարողացել գտնել այդ սնունդն ու շարունակում ենք սնվել մեկս մյուսով: Հենց այդ քաղցն է հաճախ (գուցե միակ) պատճառը հարաբերությունների մեջ մտնելու, անգամ երեխաներ ունենալու՝ նման սննդի ձմեռային պահածոյացման, բացի այդ, սովորել ենք ուրիշների հոգիները վարել, ցանել, պտուղները քաղել կամ տնային կենդանիների նման բուծել և սննդի անհրաժեշտ պաշարն ապահովել:
Ու սրանով չի ավարտվում մեր յուրահատկությունը. մենակությունից (սննդի բացակայությունից) մենք ստիպված ուտում ենք ինքներս մեզ, այդպիսի ընտրության է մղում նաև (ինքնա)ճանաչողությունը՝ տարբերությամբ, որ միայն այս դեպքում է մարդասիրությունը դադարում լինել սեր՝ առ կերը:
64.
Մարդիկ փնտրում են հեռադիտակով. ցանկալին մոտեցնելու համար մեծացնում են օբյեկտիվը, անցանկալին հեռացնելու համար` շրջում հեռադիտակը, ու երկու դեպքում էլ սխալվում են, երբ արդյունքը շոշափելու համար ազատում են ձեռքերը և հասկանում` իրերի իրական տեղն ու չափերը։ Ըստ այդմ` եթե ճշմարտություն, ապա միայն անզեն աչքերով` օբյեկտիվը կարգավորելով բացառապես սեփական ոտքերով:
65.
Ո՛չ նրանք, ովքեր փարատում են և ո՛չ էլ նրանք, ովքեր զգալի են դարձնում, այլ ՆԱ, ով դառնում է մենակությունդ, կարող է համարվել ԱՐԹՈՒՆ ՍԵՐ, քանզի առաջին դեպքում քնած ես դու, երկրորդում` նրանք. այսպիսինն է հուշումը մեկ ճշմարիտ գոյաձևի, որ կոչվում է` ԴՈՒ ՄԵՆԱԿ ԵՍ։
66.
Մահը պոռնիկ է, ում սիրահարվելով` ստիպված ես տանել խանդդ, մինչև հասնի հերթդ։
67.
Մարդկության գոյաձևը փաստում է, որ մեզանից յուրաքանչյուրն, ընդամենը, բջիջն է սերմնահեղուկի` ժայթքվ(ող)ած պահպանակի մեջ, և նրանք, ովքեր դա հասկանում են, ճեղք են փնտրում` առաջ վազելու փոխարեն. նրանց մեկ նպատակն է տիեզերքն իրենցով հղիացնել։
68.
Ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ. բարձունք, որին հասնելուց հետո դառնում ես միակ տերը, որը մեկ ուրիշի ստրուկը չէ, կամ միակ ստրուկը, որը մեկ ուրիշի տերը չէ. մի դեպքում խոցվում ես որպես սիրտ, մյուս դեպքում խաչվում՝ որպես խիղճ, ու, երկու դեպքում էլ, տիեզերական ազատություն է ստանում Սերը, ինչի համար արժե թափել արյունը:
Իսկ եթե առանց արյուն, ապա՝ Սերը ծնվել է՝ պիտի որբանա, հասունացել է՝ պիտի անժառանգ մնա, որ չստրկանա ու բռնակալ չդառնա:
69.
Նա` որպես սեր, կամ Սերը` որպես նա, ծորաց աշխարհի վրա դրախտն ու դժոխքը միակցող խողովակի ճեղքից՝ իր իսկ ծնվելու տեղից …
70.
Պահպանակից փախած սերմնաբջիջը տիեզերական սիրո մարտիկ է՝ որպիսին կայանում է, եթե հասցնում է գտնել իր մարմնանալուն անհրաժեշտ արգանդը:
71.
Սեփական գլուխ. ամենամոտ, ամենաբարձր, ամենադժվար հաղթահարելի բարձունք, այլ կերպ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ի հանգրվան, որը ծնվելուց սովորաբար առաջինն է դուրս գալիս,
Սեփական ոտքեր. բարձրանալու միակ հնարավոր միջոց, այլ կերպ՝ միակ անկեղծ օգնականներ,
Սեփական իրան. կեղտով լցված փորձատեղի, որտեղ բանտարկված է ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ը,
Սեփական ձեռքեր. աստված և նեռ փորձարկուներ, որոնք ծնվելուց հաջորդում են գլխին և միանգամից իշխում ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ին:
Ըստ այդմ՝ միայն այն դեպքում, երբ սեփական ոտքերով կկարողանաս կանգնել սեփական գլխիդ, ձեռքերդ կկորցնեն իրենց իշխանությունը քեզ վրա և կվերածվեն ծափահարելու միջոցի, որով վերջին հրաժեշտդ կտաս աշխարհ կոչվող այս կատակերգությանը, ու կմեկնարկի տիեզերական թռիչքդ:
72.
Քնածներին ձեռք չեն տալիս, նրանց միայն օգտագործում են, ու եթե արթնացել ես, պատրաստվիր քո դեմ պատերազմին՝ անողոք երբևէ տեսած, լսածից, իսկ միակ զինակիցդ սերն է ու մեկ փամփուշտը՝ նախատեսված քեզ համար, որոնց կարող ես անմնացորդ վստահել. հաղթել կամ երբեք չպարտվել:
73.
Քեզ հանդիպում են այն ինչերն ու ովերը, որոնց հետաքրքրող ԵՍ-երը կրում ես քո մեջ, ըստ այդմ՝ ճանճերի դեմ պայքարելու փոխարեն, ճիշտ է ներսիդ կեղտից ազատվել, իսկ էլ ավելի՝ մաքրվել ամեն ինչից, քանզի ոչնչից բացի չկա ոչինչ, որ գրավի միայն մաքուրը, և միայն նա, ում հետ ստացվում է միմյանց մաքրելու այս (ինքնա)սպանությունները, պիտի կոչվի ՍԵՐ, ու թող ձեզ մոխրացնի (ինքնա)ճանաչողության կիրքը, որից ազատվելու ես Դու և Նա, ով էլի կոչվելու է Դու:
74.
Երբ մարդուն հեռացնում ես փորձանքից, որում նա դեռ չի հայտնվել, արժանանում ես զրկանք տվողի մեղադրանքի, որում, անշուշտ, կա ճշմարտություն՝ հաշվի առնելով այն, որ լավ դասը վատ փորձն է: Ըստ այդմ՝ ճիշտ է, անկախ սրտի պահանջներից, պահպանել դիտորդի կարգավիճակ և բուժել արդեն ստացած վերքերը. զսպում, որը, երբեմն, պահանջում է ինքնախարազանում, երբ տեսնում ես հարազատիդ հետագծից գնդվող գունդը, որը հետո տրորելու է իրեն:
75.
«Սերը կփրկի աշխարհը» արտահայտությունը դեռահասության շրջանի ռոմանտիզացումից անցնում է հասունության շրջանի անլրջացման միջով, մինչև զառամության շրջանի հաստատում՝ որպես բացարձակ ճշմարտություն, ինչի համար էլ այն մնում է անդունդի եզրին աշխարհի հավասարակշռման միջոց, և միայն այն դեպքում, երբ ճշմարտության ընկալումը կտեղափոխվի հասունության շրջան, չարը կծնկի, իսկ դեռահասության շրջան հասնելու դեպքում՝ վերջնականապես կհաղթահարվի:
Ու/բայց այս միտքն էլ ընկալվելու է համապատասխան երեք ձևով՝ ռոմանտիկ, անլուրջ, ճշմարիտ, ուստի և շարունակելու ենք հավասարակշռվել անդունդի եզրին:
76.
Կոնֆլիկտը ճշմարտության բացահայտման միջոց է, դրան հաջորդող հաշտությունը՝ այն ընդունելու, հակառակ դեպքում՝ ընդամենը հարաբերություն է լոկ հպարտության և խղճի վրա հիմնված, որտեղ նույնն է եսասիրությունը, տարբեր՝ կարգավիճակները, որն ընդգծվում է հակասության դեպքում և ավարտվում՝ մեկի հաղթանակով, մյուսի՝ պարտությամբ, կամ դադարով, ինչից ոչինչ չի փոխվում ու արդեն ընդհանուր է մնում այն, որ երկուստեք չկարողացան տիրել ճշմարտությանը: Ըստ այդմ՝ հարաբերության մեջ, որը միտված է (ինքնա)ճանաչման և վերնագրված է ՍԵՐ, նախ պետք է ոչնչացնել հպարտությունն ու խիղճը. ընդ որում՝ միասին ու միաժամանակ. ինքնահաղթահարում, որը դառնում է իրական հավասարության հիմքը ու այլևս հաջորդական սկսում են ընկնել բոլոր ես-երը՝ ամեն կոնֆլիկտից ավելի ու էլ ..., ու ամեն տիրած ճշմարտություն համալրում է կառքի ձիերի շարքը՝ արագացնելով մեկ ԵՍ-ի սլացքը՝ առ ՄԵԾՆ ԱՌԵՂԾՎԱԾ:
77.
Գինը, որը պետք է վճարես կորցրած ազատությունը վերագտնելու համար, ամփոփվում է անվանակոչումների մեջ, որոնք հնչելու են ետևից ու առջևից՝ անասուն և աստված, կամ շարունակում ես առաջնորդվել մարդայնացման հարմարվողականություն սկզբունքով ու ինքդ ես ամփոփվում միջակության մեջ, որը կոչվում է մարդ. ըստ այդմ էլ ունենում ես լավ ու վատի ընտրություն՝ լինում ես ուտեստ կամ ուտում ես ինքդ, կամ գտնվում ես ավելի ճարպիկ և, ըստ հանգամանքների, լինում ես մեկը կամ մյուսը, կամ երկուսը մեկում ու միաժամանակ՝ կոչվելով կյանքում ինչ-որ բանի հասած մարդ:
78.
«Այն, ինչ անում եմ, հեռվից ծիծաղելի է և ծաղրելի, մոտիկից՝ վախենալու և անտանելի, ու միայն ներսից է հասկանալի և երանելի, որտեղ, սակայն, հանդիպում եմ միայն հյուրերի». այսպիսի ինքնադիտարկում նրանից, ով այլոց մեջ եղել է երկկողմանի հայելի:
79.
Տխրության մեջ եփվելուց ստացված ուրախությունն եմ սիրում, որից սեր է ճառագում, ի տարբերություն ներմուծված ուրախության, որն անզգա է դարձնում:
80.
Պարանի (հարաբերության) կտրվելուց առաջացած գահավիժումից փրկվելու համար՝ արագ կապվում ես համանման մեկ այլ պարանով, ինչը ևս անպայման կտրվում է, ու, մի քանի փորձից յուրացրած հմտությամբ, արդեն նախապես ես ապահովագրվում այլ պարաններով (մարդու մոդել), բայց անխուսափելի է իրականության հետ առերեսումը, ինչից հասկանում ես, որ պարանով չէիր բարձրանում՝ իջնում էիր, հետևաբար կտրվելով չէիր գահավիժում՝ բարձրանում էիր (կյանքի մոդել), ու բայց …
81.
Տարբեր համայնքների բաժանված մեկ ժողովուրդ, և մեկ համայնքի պատկանող տարբեր իշխանություններ, ու այլևս համամարդկային խռովության վերջը կարելի է ակնկալել համաշխարհային աղետից…, իսկ նոր տողը նրանցն է, ովքեր անդին են այս բաժանումից:
82.
Մահն է անկասկածելի դարձնում հաղթանակը, և մահվան արժանապատիվ ընդունումն է հաստատում, որ պայքարել ես ճշմարտության մղումով, իսկ հիմա համատարած է միայն սպանելու փորձն ու սպանվելու իմիտացիան, ըստ այդմ՝ եթե անգամ եղել են հանուն արդարության պայքարներ, ապա մոռացվ(ող)ած անցյալում:
Հիմա կա միայն առևտուր …, և վրեժխնդրություն, ինչը, երբեմն, արդար է …
83.
Ոչ մի հատկանիշ գոյություն չունի առանց իր հականիշի, ըստ այդմ. օր.՝ եթե մարդասեր ես՝ անպայման կրում ես մարդասպանին. արթուն պահած հատկանիշը սնվում է իր ատամներով, քնեցրածը վերջինիս մարսածից քաշում է ծծակով, ինչից այլանդակվում ես էլ ավելի, ու քանի որ սա էլ ընտրություն է՝ ըստ հանգամանքից դրդված շահի, հետևաբար կարող են ձեռքերդ արյունոտվել ամեն հաջորդ ակնթարթին: Եվ, ուրեմն, եթե անկեղծություն, ապա երկուսն էլ պետք է սնվեն սեփական ատամներով ու լինեն տեսանելի, իսկ եթե ինքնամաքրում, ապա երկուսն էլ պետք է տեղափոխվեն կաթիլային ներարկման, հետո անջատվեն համակարգից՝ առհասարակ, և միայն վերջին դեպքում ես բարձրանում այնքան, որ այլոց համար անորոշ դարձած էությունդ մարմնավորում ես փարաջայով, որով իրականում ծածկում ես էլ ավելի անհասկանալի քայլվածքդ, քանզի առաջ, թե ետ-ետ, երկու դեպքում էլ ծնկներդ ծալվում են առաջ:
84.
Ոչինչ այնքան զոհաբերություն չի պահանջում, ինչքան (ինքնա)ճանաչողությունը, իսկ բարձրագույնը միշտ ուզում է առավելագույնը. ոչնչանալ, երբ տենչում ես ապրել, բայց ... ու քանի դեռ կառչած ես կյանքից՝ սնվում ես նույն գոմի կեղտից, և ոչինչ չի փոխվում մաքրության ներշնչանքից՝ բոլորի արյան մեջ կա հուդայական բոզությունից:
85.
Հպարտությունը խոցում է, խիղճը վերքն է բաց պահում, ու ոչ մի տեղ չկա այդ երկու աղբից մաքուր այն սերը, որը կբուժի կամ կսպանի՝ կողմնորոշվելով ըստ վերքի խորության չափի:
86.
Եթե մեկը մյուսի համար մի քիչ մեռնի, բոլորն էլ կապրեն, բայց ... ու երկու կամ-ում էլ գերակշռում է շատը. ըստ այդմ՝ մեռնում և ապրում է փոքրամասնությունը, իսկ մեծամասնությունը խորը քնած է:
87.
- Ես թքած ունեմ քեզ վրա,
- Ես էլ քեզ վրա,
Այս անկեղծացումը կառողջացներ նրանց մտերմությունը, եթե չխանգարեր հպարտությունը, բայց … ու կասկածելի են մնում սրա միջով չանցած բոլոր հարաբերությունները:
88.
Կրքի զսպումը սրում է արթուն հատկանիշների ակտիվությունը, երբեմն էլ՝ պասիվներին է արթնացնում. ըստ այդմ՝ կարելի է որոշել, թե ինչն է նրանում գերակշռում՝ մարդ, թե անասուն:
89.
Ինչքան քիչ ենք իմանում, այնքան շատը իմանալու պատկերացումով ենք ապրում ու մեր լուցկու տուփը տիեզերք պատկերացնում՝ չիմանալով, որ նման տիեզերքներից ավելի մեծ տուփեր և արկղեր են կազմվում, մեզ էլ հաստոցի տակ դրած միօրինակ կտրատում ու գլուխ են կպցնում:
Թեպետ, իմանալուց էլ ոչինչ չի փոխվում. մեզ վառողին հրդեհելու փոխարեն տենչում ենք կեսից հանգչել՝ փչվելով կամ թքոտված երկու մատով, իսկ ազատներիս մեջ առավելապես նրանք են, ովքեր, որպես «անորակ», արհամարհաբար նետվել են:
90.
Ծնողական վախը քնեցրել է այնքա՜ն արթուն հոգիներ ու է՛լ ավելի՝ փրկել է կյանքը չարոգիների, որոնք դեռ չոչ անելուց պետք է վերանային:
91.
Մտածողներին.
Գոլ ջուր խմեք և ինքնաներշնչանքով ստամոքսներումդ թանձրացրեք, ու մխիթարվեք հույսով, որ մի օր ձեզ էլ կպատկերեն մի բանի վրա, ինչը ձեզ ծայրահեղ պետք է եղել, բայց չեք ունեցել, կամ գտնվեք առավել իմաստուն և այդ մխիթարանքից էլ հրաժարվեք, ինչն իրականում ծաղր է՝ ուրիշ ոչինչ:
92.
Ուզում եմ դառնալ քո մենությունը ու լքել քեզ. ահա, թե ինչ եմ ուզում նվիրել. ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ …
93.
Հաճախ ենք ասել՝ սիրում եմ քեզ, երբ ուղղակի չգիտեինք՝ ինչ ասել, և հաճախ էլ հասկացել ենք, որ, ընդամենը, չգիտեինք պահի ճիշտը ոնց ասել, ու սա, ցանկացած լեզվով հեշտ ուսանելի, համամարդկային ամենաստերից է՝ նաև:
94.
Գիշերասեր.
Երբ բոլորը քնած են, սեր եմ ապրում նրանց հոգիների հետ միասին, իսկ առավոտյան չեմ կարողանում հանդուրժել նույն այդ հոգեառներին, ու անհասկանալի է մնում՝ ինչու՞ են մարդիկ լուսաբացին մահանում:
95.
Սիրում եմ քեզ. սրանում ինչքան ցավ, վրդովմունք, մեղադրանք ու անգամ մուննաթ կա …, բայց մենք այն մեկնաբանում ենք միակ անիրական ձևով՝ իբր տալիս ենք դա արտասանելով:
96.
Ժամանակ, երբ ուզում ենք գնա անցանկալին,
ժամանակ, երբ սպասում ենք ցանկալին,
ու միայն այն դեպքում, երբ ապրում ենք հույզը, չկա ժամանակ, ըստ այդմ՝ ժամանակի զգացողությունը վկայում է, որ դու մահացած ես:
97.
… կյանքի կախվածությունից ազատ լինել.
Ինձ ամեն ինչ կարելի է՝ ցանկացած մեղք և անմեղություն. իրավունք, որի գինն արժե ամբողջ կյանք, իսկ թե ստացվել է այնպես, որ վաղ ես վճարել, նշանակում է սկսել ես վերջն անց ապրել, այլ կերպ ասած՝ նոր ես սկսել ապրել, բայց և շարունակաբար սպանվել …
98.
Հասկացված լինելու ԵՍ, վերջապես ինքնամաքրման դանակս քո կոկորդին էլ հասավ. հիմա խռխռոցդ եմ վայելում, հետո՝ հոտելդ, ու այսուհետ միայն շփում, բայց ոչ երբեք հարաբերություն. ոչ մի խոչընդոտ՝ առ (ինքնա)ճանաչողություն, (ինքն)արարում …
99.
Կյանքի ու մահվան սահմանը գիծ կամ ակնթարթ չէ, այն ունի չեզոք գոտի, որում կարող ես լռվել՝ դժոխքին տալով երանի, իսկ դրանում հայտնվելն անխուսափելի է, եթե ընտրել ես ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ին հասնելու ուղին:
100.
Սուտը ցավ չէ՝ անգամ, երբեմն, այն մեղմող է, ճիշտն էլ ցավ չէ՝ այն կանխող է, եթե ժամանակին ասված է, բայց և էլի ցավ չեն, եթե նույնիսկ ժամանակավրեպ են. ցավը գոռալու ենթակա ճշմարտությունն է, որը չասված է. ցավը լռեցվածն է …
101.
Արդարություն գոռալու մեջ էլ կա անբարոյականություն՝ արտահայտված նուրբ երանգով. երբ ոտքերիդ ուժ տալու փոխարեն՝ ցանկանում ես կանգ առնեն ուրիշներինը, ու բնավ չունի նշանակություն՝ նրանք դոպինգով են, թե որևէ այլ ստով. դիրքերի տարբերությամբ՝ դու նրա տեսակն ես, ում դեմ այդպես պայքարում ես, իսկ եթե ոչ, ապա փակիր բերանդ ու թափիր արյուն(դ)ը:
102.
Եթե անցյալդ դանդաղ բացվող պարան է, որը կանգնեցնում, երբեմն էլ մեջքի վրա տապալում է, երբ արագանալովդ ձգվում է, ուրեմն չես դադարեցնում արագացումը՝ կտրում ես պարանը:
103.
Մենք ուրիշի հասկանալը չենք ուզում, այլ նրա վկայությունն ինքներս մեզ հասկանալում, կամ չհասկանալում՝ սա էլ բավականաչափ գրավիչ դեր է, որը սիրում ենք խաղալ:
104.
Նախքան ստի մեջ մեղադրելը, արժե երկկողմանի հարց հնչեցնել՝ ինչու՞ չկարողացավ ասել ճիշտը. հարց, որի պատասխանը միակ, երբեմն էլ, վերջին օգուտն է, որ կարելի է քաղել այդ ստից:
105.
Մշտապես անկեղծ լինելու մասին գոռա շշուկով. մարդն անգամ իր մենակությանն է վկաներ փնտրում:
106.
Ի տարբերություն մշտապես ճիշտ լինելու դժբախտության՝ մշտապես սխալ լինելու դժբախտության մեջ զվարճանք կա. ըստ այդմ՝ երբ երգդ տխուր է, կարելի է վայելել դրա ուրախ ռեմիքսը:
107.
Արյունովդ արբենամ, հետո սթափվեմ ու գժվեմ, որ էլ չկաս. սեր, որն ունենալու համար խանդում ես ինքդ քեզ:
108.
Հոգու մերկության հասնելու համար անպայման պետք է հետույքդ էլ մերկանա, ու «անհաջողակ ես» կրկնակի, եթե այն մազոտ է. սեռային, ազգային, ռասսայական … խտրականություն ճանաչողության մե՞ջ՝ այո և ոչ, ու կարևոր չէ, երբ հոգիները համատարած փաթեթավորված են չադրաների մեջ. սեռային, ազգային, ռասսայական … միաձուլում անգիտության մե՞ջ՝ այո և այո, ու կարևոր չե՛ք …
109.
… լռելու չափ ասելիք չունեն.
Դիմացինի որպիսությունից հարցնելն ամենատարածված նախաբանն է՝ սեփականը ցույց տալու, ու թե ինչքան ասելիք, այդքան էլ հնչեցրած հարցի պատասխանը լսելու համբերություն ունեն, իսկ լռությունը լսելու համբերություն ունե՞ն …
110.
Անկեղծ զրույցը մտերմացնում է, անկեղծ ապրելը՝ վանում, իսկ զվարճալին այն է, որ սրանց սահմանագիծ համբույրին հասնելու համար` տրվում է հավերժության խոստում, ու պարզվում է՝ ամենաանկեղծը վերջում հնչող հայհոյանքն է:
111.
Ապրումի մեջ մենակ մնալն է մարդուն դարձնում էգոիստ, երբ չի վերաճում իմաստնության. ըստ այդմ՝ ոչ միայն անհոգությունը, նաև տառապանքն է հանգեցնում դրան, և, գուցե, վերջինս առավել, քան …
112.
Վճիռ արտագրող դատավոր,
Ոսկոր կրծող մեղադրող,
Ճշմարտության դեմ իրավացի լինելուն պատրաստ պաշտպան,
Զոհի կարգավիճակից օգուտ մուրացող տուժող,
Մտրակի ահից խոսացող կամ շողոքորթ վկա,
Ու մեղքի արժեքը չհասկացած մեղադրյալ.
Ես-եր, որոնց պետք է ոչնչացնել մեկ, արտադատական դատավարությամբ, ընդ որում՝ Ես-եր՝ միշտ և ամենքում նույնական:
113.
Հանցագործներ, հիվանդներ, տկարամիտներ, ու պետք է որոշես, որ դասին պատկանես՝ շատ ունենաս, ուրիշի մանրով գոյատևես, թե անհոգ լինես, իսկ երբ ցանկանաս այս ժանտախտից փախչել, կհասկանաս՝ սարերն էլ ենք փոքրացրել. ըստ այդմ՝ կարող ես լինել երեքից մեկը (նաև երեքը մեկում), կամ` մեկ ոչինչը …
114.
Դու կարծում ես մենակությունն այն է, երբ տխրությանդ պահին չկա մեկնված ձե՞ռք, սփոփանքի խո՞սք. ոչ՝ մենակությունն այն է, երբ չկա մեկը, ով կգա և լուռ կնստի կողքիդ. ըստ այդմ՝ ավելի շատ են մենակները, նրանց մեջ էլ՝ այդ մասին չիմացողները, ու երանի դրանց …
115.
Գնալու տեղ չունենալու առավելությունը նրանում է, որ կարող ես գնալ ուր ցանկանաս, ուստի, եթե…, ապա՝ գուցե ձախողակի փոխարեն պիտի կոչվես ճանապարհո՞րդ:
116.
Քանի կաս, բախտավոր ես, բայց երբ բախտը ժպտում է միայն անդունդի եզրին ու այնքան, որ չգահավիժես, հասկանում ես՝ բախտավոր են նաև նրանք, ովքեր էլ չկան, իսկ դու սահմանային լարախաղաց ես:
117.
Փոքր ժամանակ մեծ էիր, մեծում՝ փոքր ես. նշանակում է՝ ունես մեկ տարիք, որը երբեք չի փոխվել(ու):
118.
Տված դասերը սովորել՝ չծուլանալ, պարգևները վայելել՝ չկաշկանդվել, պատիժներն ընդունել՝ չվախենալ. երեք կանոն, որոնցից ցանկացած շեղում անցյալը լցնում է փորձություններով, որոնք վերադառնալու են ապագայում, ուստի նաև՝ ինչ էլ բաց է թողնվել, ետ հայացքով պետք չէ ճանապարհել՝ պետք է դիմավորելուն պատրաստվել, իսկ է՛լ ավելի լավ է՝ գրողի ծոցն ուղարկել այսօրով վաղվա ստեղծումը ու ոլորաններով չանցնել. ուղղահայաց գլորվել և/կամ մագլցել. կրկնություններով երկարն անկրկնելի կարճով փոխարինել ու մարդկային գոյաձևը լքել՝ մարդուն հաղթահարել:
119.
Մահվան անխուսափելիությունը ապրելու լրացուցիչ կիրք է տալիս. այն, ինչպես օրգազմը սեր անելում, առանց որի մշտնջենական գրգռվածությունը հաճույքից կվերածվեր անտանելի տառապանքի:
120.
Աստծուն չեն բացահայտում՝ որպես դատավոր, նրան բացահայտում են՝ որպես վկա, որի ցուցմունքների իսկությունը ստուգելու և պատկերն ամբողջացնելու համար՝ պետք է նաև նեռին հարցաքննել, ինչ վերաբերում է դատավորի ինքնությանը, ապա՝ այդ ամենաանհայտ հայտնին ինքնին է բացահայտվում, երբ հասկանում ես ճշմարտությունը, որ կա միայն մեկ արդարադատություն՝ ինքնադատություն, հետևաբար մեկ բացահայտում՝ ինքնաճանաչողություն, և մեկ արարում՝ ինքնարարում …
121.
Ակնկալիքը ստիպում է փնտրել, իսկ այն, ինչ գտնված է, սուբյեկտիվ, հետևաբար ճշմարտությունից շեղված է, ըստ այդմ՝ սպասողների մեջ պատահում են այնպիսիք, ովքեր ուղղակի հավակնում են միայն օբյեկտիվ գնահատման՝ մի բան, որը երբեք չի լինելու, բայց և այնպես, նրանց այդչափ միամտությունը հոգի է շոյում, ինչի համար, գոնե, չարժե նրանց ծաղրաբար խրատել՝ ասելով՝ հիմարություն է լինել սպասող:
122.
Խավարում արտացոլվում է մարդու ներքինը. ոմանք այդ ինքնառերեսումից ինքնամոռաց փախչում են, մյուսներն ինքնասիրահարվում են ու մնում, բայց կան նաև նրանք, ովքեր խաչվում են երկու հարթություններում. հենց այս տեսակն է տանելի դարձնում մեր՝ մարդկային գոյությունը:
123.
Մենակությունն ամենաանխիղճ ճշմարտախոսն է, տեղին է ասել, որ դրանում նա անկրկնելի ցինիկ է, որից դառնանում, բայց նրան չհամակրել չես կարողանում:
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ
Comments