Ինձ պետք չէ ունենալ քեզ տաս, քսան, երեսուն տարի, ես ուզում եմ կյանքիս վերջին հայացքով տեսնել քեզ …
Ըստ մեկ այլ սահմանման՝ բարձրագույն ԵՍ-ին ձգտումը` (ինքնա)ճանաչողությունը սահմանվում է՝ որպես մահն ընդունելու հասունացում («ԱՄԵՆ» 3), իսկ տիեզերական սեր ունեցողը, որպիսին ես եմ ընկալում, ապրելուն անհրաժեշտ ցանկություններից զատ, պետք է կարողանա սիրով նաև մահ ցանկանալ սիրելիի համար,երբ նա հասել է այդ բարձրագույնին, քանզի դրանից հետո անտանելի է մարմնական գոյությունը: Նույն մաղթանքի ներուժը տիեզերական սեր ապրողները, որպես իրենց համար նախատեսված վերջին փամփուշտ, պետք է ստեղծեն ու կրեն գոյության ողջ ընթացքում, որով պետք է փրկվեն հարկադրված բաժանումից (գերությունից), ու բնավ նշանակություն չունի, թե կրակելուց հետո երբ վրա կհասնի մահը, քանզի նման սիրուց դուրս մեռնելու ընթացքը միայն կարող է համարվել գոյության իմաստալից շարունակություն: Փամփուշտը կարող է երբեք էլ չկրակվել՝ վերածվելով հուշանվերի ԱՄԵՆՈՒՄ, բայց դրա գոյությունը միակ երաշխիքն է՝ հաղթելու կամ երբեք չպարտվելու, հետևաբար, նաև, ուժը՝ միայն առաջ գնալու՝ բարձրանալու:
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ
Comments