Որպես կանոն, մարդը մարդուն չի հավատում եւ հավատի մասին բոլորին ուղղված հարցադրումները, թեկուզ պատկերացումների տարբերությամբ, բայց ամփոփվում են ընդհանուր մեկում՝ մարդը հավատում, կամ ձգտում է հավատալ մի բանի, ինչը դուրս եւ բարձր է մարդկայինից, եւ եթե անգամ հանդիպում է դեպք, երբ մի մարդ հավատում է մեկ ուրիշ մարդու, ապա նրա հավատին ուղղված հարցադրումները եւս հանգում են նույն բանին. նա նրանում տեսնում է իրենից դուրս եւ բարձր ոչ մարդկայինը։ Նույն համոզմունքով՝ բոլորն իրենց ուղղված հավատն էլ տեսնում, կամ փորձում են տեսնել մի բանի կողմից, ինչը դուրս եւ բարձր է մարդկային լինելուց՝ ըստ այդմ, իրենք իրենց զգալով դուրս եւ բարձր մարդկայինից։
Համակցությամբ սա այլ բան չէ, քան հիմնավորումը նրա, որ մարդու «աստվածանալու» փառասիրությունն ունի օբյեկտիվ հիմք՝ ներուժ, ինչը, սակայն, նրա բանականությունն ամբողջությամբ չի կարողանում բացահայտել, որովհետեւ բանականությունն ի սկզբանե դրված է ՄԱՐԴ ինքնասահմանման փականի տակ, որից այնկողմ նա կարողանում է դուրս գալ միայն սնոտիապաշտությամբ։
Այս իմաստով՝ ինքնարարումը, այլից զատ, կարող է կոչվել բանականության
ազատականացման իմացաբանություն՝ առ մարդկայինից դուրսն ու բարձրը՝ առ ինքնարարը՝ Ես-ի Բարձրագույնը։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Comments