279/ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ

Խցանված բանականությամբ մարդը ոչնչով չի տարբերվում ինչպես անբանական կենդանիներից, այնպես էլ բույսերից (այդպիսիք հենց որպես կենդանի, կամ բույս էլ գոյություն ունեն) իսկ խցանման մեջ ձեւի ցանկացած նորարարություն այլ բան չէ, քան այլ կենդանիների, բույսերի կենսակերպում վարքագծի նոր տարրերի հայտնվելը, որոնք ոչինչ չեն փոխում եւ նրանց իրենց էությունից ավելին չեն դարձնում։ Բացի այդ, մտքերն էլ, որոնք ինքնին, անկախ իրենց արտահայտման ձեւից (հաղորդակցությունից մինչեւ ստեղծագործություն) գտնվում են գոյության «բնական» մրցակցության մեջ, դադարել են լինել հետագա աճման ներուժով սերմեր՝ դրանք առավելապես ի հայտ են գալիս իբրեւ արդեն բազմացմանը ոչ պիտանի հասվածությամբ, էլ ավելի հաճախ՝ արդեն նեխած, կամ չորացած պտուղներ, որոնք օգտագործվում են մեկանգամյա սպառման համար եւ իրենց հարատեւությունն ապահովում են բազմակրկնությամբ՝ այդ կերպ, միաժամանակ, դառնալով նորի աճման վնասատուներ, ու սրանում կա ինչպես իշխելու դիտավորություն, այնպես էլ տգիտության ինքնաբավարարման միտում։

Հետեւաբար, նորը, որպեսզի զարգացման հնարավորություն տա, բավարար չէ, որ լինի աճման ներուժով սերմ ու հանգամանքների բերումով հայտնվի գիտակցական բերրի միջավայրում (այդպիսին էլ չկա) այն, միաժամանակ, պետք է կրի վնասատուներին դիմակայելու եւ միջավայրը դրանցից ազատականացնելու անխղճություն, ըստ այդմ՝ իր ձգտման մեջ երբեք չպետք է դադարի լինել անողոք, իսկ այդպիսի նորն արդեն կա, որը կոչվում է ինքնարարչություն, եւ դրա ձգտումն է մարդուն բանական կոչվելու խցանումից ազատելը եւ սահմանելն ինքնարար՝ առ Բարձրագույն Ես-ը։

Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ