258/ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ

Մարդ ինքնարար, կամ՝ փիլիսոփայության վերածնունդը.

Նույն արգանդից ծնված ու/բայց մինչեւ փոխադարձ արհամարհանք օտարացած, լայն իմաստով եւ համակցությամբ, գիտության ՀՈՒՄԱՆԻՏԱՐԻ (ներառյալ արվեստ) ու ԲՆԱԿԱՆԻ (ներառյալ լճացման փուլին հասնող տեխնիկական եւ IT) հանդիպումն ու համատեղ արարչության չափ մերձեցումն անխուսափելի է, եթե չենք ընտրելու պահպանողական դանդաղ ինքնասպանությունը։ Դա կլինի հանգամանքների թելադրանքով, թե՞ մենք ինքներս կստեղծենք դրան նպաստող ԲԱՐՈՅԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, պայմանավորված է նրանից, թե ինչ հետեւություն ենք անելու դարի բացահայտումից՝ ըստ որի, ճանաչելիի համեմատ տգիտություն է մեր իմացության չափը, իսկ արարչականության մեջ դեռ նորածին էլ չենք։

Այնուհանդերձ, «ԱՆԲԱՐՈՅԱԿԱՆՆԵՐԻՍ» առաջադրած գաղափարը, ըստ որի ՄԱՐԴՆ արդեն սահմանվում է ոչ թե ԲԱՆԱԿԱՆ, այլ՝ ԻՆՔՆԱՐԱՐ, որի համեմատ ներկայիս մարդը անբանական էակ է, գնալով, թեկուզ դեռ տարբեր ձեւակերպումներով, երբեմն էլ չգիտակցված, ավելի ու ավելի հաճախ է նշվում ստեղծագործ մտքերի կողմից՝ կրելով նույն վերաբերմունքը, ինչը կրում էին բնական գիտությունները կրոնի եւ սնահավատության կողմից։ Այսօր այդ կրոնի եւ սնահավատության տգիտություն մտրակի դերը կատարում են նեխած ու միայն նկարագրությամբ զբաղված արվեստը, գրականությունը … եւ առավելապես նույնի ձեւափոխությամբ զբաղված տեխնիկական, թվային … գիտությունները։

Միայն այն, որ «աստվածները» ոչ միայն չեն սպանվում, այլ վերաձեւակերպվում ու անգամ հին բովանդակությամբ շարունակում են գոյություն ունենալ մեծամասնության գիտակցության մեջ, բավարար է, որ հավաքականորեն համարվենք ոչ թե բանական էակ, այլ՝ «բանական անասուն»։

Ո՞րն է լինելու հավաքական ուղղությունը, «աստվածները» դեռ է՞լ որ դարում են խորհրդանշելու մեր տգիտությունը, անկանխատեսելի է, բայց ԻՆՔՆԱՐԱՐՆԵՐԻ գոյության ակնարկն արդեն այսօր հույս է տալիս, որ չի լինի անդառնալի ուշացած։

Այլից զատ, ըստ այսմ, ցանկացած գիտություն, արվեստ, գրականություն …, որն իր մեջ չի կրում ինքնարարման փիլիսոփայությունը եւ/կամ չի սերվում դրանից, որտեղ եղել է վերը նշված ՀԱՆԴԻՊՈՒՄԸ, համարվում է միջակություն, ինքնարարների սերնդի համար՝ կենդանականություն։

Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ