Խոսքը հաճախ ճշգրիտ չի արտահայտում միտքը՝ լինում է ավել կամ պակաս, միտքն էլ, իր հերթին, հաճախ ճշգրիտ չի ընկալում խոսքը՝ երևակայությամբ ավելացնում է կամ պակասեցնում, ու, արդյունքում, հաճախ էլ կանգնում ենք զարմանքի առաջ՝ փոխադարձ հարցերով՝ չէ՞ որ բացատրել էի - չէ՞ որ հասկացել էի, և երկու դեպքում էլ ճշմարիտ հնչող այո-ն երկխոսությունը տանում է փակուղի, երբ չենք գիտակցում վերոգրյալից արված հետևությունը՝ հասկացել ենք ամենքս, բայց ոչ նույնը, որին դեռ կարող ենք ձգտել, ինչն էլ կոչվելու է ՄԻԱՍԻՆ՝ ՄԵՐԸ:
© Տիգրան Գորշ , «ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ»
留言