Քանի որ իմ մենակությունը վայրի կենդանու (կուզեք՝ հենց անասունի) եւ աստվածային էությունների միաձուլում է (ինչպես կնկատեր Նիցշեն) ես հրաշալի եմ տեսնում ձեր միջի ամենամեծ (իրական) տականքին։
Դա նա է, ով մենակության մեջ էլ շարունակում է խորհել (լինել) բարոյական, սոցիալական, …, կարճ՝ մարդավայել։
Ու, առհասարակ, ձեր միջի տականքն ավելի շատ է, քան թվում է, եւ այլ՝ քան գիտեք։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Այնուամենայնիվ, սկիզբը շարունակում է մնալ վարկած, վերջը՝ գուշակություն, ու սրանից առավել ոչինչ ավելի ամբողջական չի ամփոփում գոյի մեջ...
Մահվան եզրին փայլատակած ճշմարտությամբ՝ Ինձ հաղորդած պատգամդ, հա՜յր, Շարունակում է առաջնորդել, Բայց թանաքի փոխարեն՝ արդեն արյամբ։ Տողերս...
Չկա իմաստնության մի այնպիսի ճշմարիտ ուղի, որի հանգրվանը չլինի ամենակուլ լռությունը։ Վերջապես, լռությունն ինքնին ճշմարտացիության ցուցիչն է...
Comments