«Ի սեր Աստծո».
Աստծով արված միջնորդությունը կասկած է Աստծո հանդեպ։
Այդ դեպքում ինչպե՞ ս լուրջ վերաբերել նրան, ում վկայակոչած միջնորդը կասկածվել է իր իսկ կողմից, հատկապես, երբ նրա համար դա ամենայնի արարիչն է, ինչով հենց՝ վերջինս զրկված է իր նկատմամբ միջնորդ ունենալուց, իսկ հակադարձումը, թե նա միակ հանգամանքն է, ում հնարավոր է (պետք է) վերաբերել ինքնին, ավելին չի լինի, քան սոփեստություն՝ թեկուզ միայն նրա համար, որ փոքր բանին միջնորդողը չի կարող հարաբերվել մեծին՝ առանց դրա։ Այստեղ կարող էր օգնության հասնել գործարքի մասին անկեղծացումը, բայց, իհարկե, դա հoդս կպայթացներ բարոյականի կերպարը, երբ պարզվեր, որ արարի դիմաց վճարել է արարիչով (ինչը, բայց, ես կարող եմ)։
Ու, առհասարակ, եթե վերանանք Աստծո գոյությունը դիտարկելուց (ինչին բնավ միտված չէր այս դատողությունը) եւ դիտման կենտրոնում պահենք միջնորդությունը, ապա երբ խնդիր դրվի հիմնավորել ներկայացված հիմնավորումը (ինչն անպայման պետք է դրվի), ապա վերջնարդյունքում ստացվում է ամրության հավաստում շղթայի, որի օղակները միակցված չեն …
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Comments