Միայն, երբ ինքնասուզման մեջ հույզերից եւ ակնկալիքներից մաքրված մտքերում հանդիպեց անուն(ներ), հասկացա, որ աղոթքը հենց դա է ու երբեք այլ բան չէ։ Հիմա իմ հայացքը փնտրում է անտես(ներ)ին, ում ինքնահերքման մեջ հանդիպել է իմ անունը, քանզի տեսանելիները չեն բավարարում պատասխանին հարցի, թե ինչու եմ դեռ ապրում։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Այնուամենայնիվ, սկիզբը շարունակում է մնալ վարկած, վերջը՝ գուշակություն, ու սրանից առավել ոչինչ ավելի ամբողջական չի ամփոփում գոյի մեջ...
Մահվան եզրին փայլատակած ճշմարտությամբ՝ Ինձ հաղորդած պատգամդ, հա՜յր, Շարունակում է առաջնորդել, Բայց թանաքի փոխարեն՝ արդեն արյամբ։ Տողերս...
Չկա իմաստնության մի այնպիսի ճշմարիտ ուղի, որի հանգրվանը չլինի ամենակուլ լռությունը։ Վերջապես, լռությունն ինքնին ճշմարտացիության ցուցիչն է...
Comments