Եթե ընդունելի լիներ պատժի կանխավճարային սկզբունքը, ապա ցանկացած մեկը, ըստ կյանքում կրած զրկանքների, կվաստակեր առնվազն մեկ ծանրագույն մեղքի իրավունք։
Ես իրավունքս կիրացնեի ճիշտ Աստծո պես՝ ինքս մնալով տապանից դուրս …, բայց …, ու քավությունն էլ կեղծ հասկացություն է՝ արդարությունից դուրս գտնվող արդարադատության պայմաններում։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Այնուամենայնիվ, սկիզբը շարունակում է մնալ վարկած, վերջը՝ գուշակություն, ու սրանից առավել ոչինչ ավելի ամբողջական չի ամփոփում գոյի մեջ...
Մահվան եզրին փայլատակած ճշմարտությամբ՝ Ինձ հաղորդած պատգամդ, հա՜յր, Շարունակում է առաջնորդել, Բայց թանաքի փոխարեն՝ արդեն արյամբ։ Տողերս...
Չկա իմաստնության մի այնպիսի ճշմարիտ ուղի, որի հանգրվանը չլինի ամենակուլ լռությունը։ Վերջապես, լռությունն ինքնին ճշմարտացիության ցուցիչն է...
Comments