մարդը վաղուց ամուլ է՝ աստվածներ ծնելու և անհոգի՝ որբացածներին ընդունելու համար …

այն, ինչ-որ դառնում եմ, լավի/վատի չափումից պարզվում է միայն, որ այլ բան է, քան մարդը …

Ցավ/երանության ցանկասիրություն.

Աստված մարդուն կորցրել է ամբոխի մեջ, ու չի փնտրում եկեղեցում …

Մտածողի հայացքը խորունկ է, որովհետև դեպի ներս ուղղված է, իսկ ամենն, ինչ ներսում է, լավ/վատից անդին է, ու միջավայրի մակերեսայնության պայմաննե

Մենք շեղված ենք (ինքնա)ճանաչողության մեր միակ պարտականությունից ու մեր իսկ ձեռքով՝ մեզանից հափշտակվում է (ինքն)արարման բացառիկ իրավունքը:

Մարդուն հայտնի է սիրելու երկու ձև՝ երջանիկ լինես միայն ինձ հետ (խելամիտ բռիություն) և երջանիկ լինես՝ թեկուզ առանց ինձ (տխմար ռոմանտիզմ)։

… որովհետև չունենք ձգտում ինքնարարվել ավելին, քան մարդն է.

Ա՜խ, ինչպիսի հիասթափություն, երբ հրավիրում ես՝ իբրև հոգեառի, բայց ներս է մտնում՝ որպես բժիշկ, փախչում՝ ինչպես քահանա …

Նա, ում բարձրացնում ես, չի տեսնում բարձրությունը, քանի դեռ չի կանգնել գլխիդ։ Մինչ այդ, բարձունքից բացվող տեսարանի դիտարկումներիդ արձագանքում

Լինել ավելին, քան մարդն է, նշանակում է՝ լինել մշտնջենական ներկայում ապրող հոգի …

Անարգ կենդանի, համեստությունն ամենաքիչ հատուցումն է, որ պարտավոր ես՝ կնոջ զոհաբերած բոլոր երազանքների դիմաց՝ էությամբ շան ցեղակցի կողքին լին

… որ չփչանա, չլքի, չվերջանա …, սերը պետք է հաղթահարվի. պետք է տենչա փրկվել, բայց տրվի իրենից անկախ, տենչաս փրկել, բայց սպանես քեզնից անկախ՝

Միայն խզելու պատճառի մեջ է պարզվում հարաբերության իրական նպատակը, ու ցանկացած այլից զատ՝ միայն ճշմարիտ սերն է սահմանվում, հաստատվում և հեռան

(Ինքնա)ճանաչողության մեջ բարձրացողը չի կարող ետ գնալ և հարաբերվել շատերին հասկանալի. նա միշտ մնում է չընկալվող՝ այդ պատճառով, նաև, մշտապես հ

Իմ մեջ վատը տեսել են կույրերը, ովքեր չեն տեսել սարսափելին, իսկ լավը տեսնողների հոգու մաքրությունից միշտ հուզվել եմ …

Հոգու խավարություն կա, որ կոչված է լինել լույսի վերջին ապաստարան. նրանում վերջը հաղթահարվում է հավերժացմամբ …

Միայն գայլի սպանած գառն է հայտնվում դրախտում …

Դառնալով մարդ՝ այսօր բացում եմ արահետ, որով վաղը հեռանալու եմ՝ որպես գայլ, իսկ աստվածայինն անհայտությամբ էլ չի սպառնում, որովհետև երեկ հասցր

Վերջին հաշվով՝ կյանքն ամփոփվելու է նրանով՝ մեռել, թե մահացել ես, ու անկախ բովանդակությունից՝ մահանալն արժեզրկում է ցանկացած բարձր բան, որ նվ