… որովհետև չունենք ձգտում ինքնարարվել ավելին, քան մարդն է.
Անգամ լուսնի հեռավորությունից ինչքան չնչին ենք մեր կենցաղով, նպատակներով, երազանքներով …, ու ինչքան փոքր ենք դրանք վեհացնելով․ ուղղակի ոչնչություն։ Հորինում ենք աստվածներ՝ ինչ-որ մեկին պետք լինելու զգացողություն ստանալու համար, կամ՝ ինքնախաբվում ենք գիտությամբ՝ իբրև ոչ մեկի կարիքը չունենք, բայց դրանից չի փոխվում ճշմարտությունը, որ լքված որբեր ենք կամ ինքնարար տնանկներ, ու ոչինչ և ոչ ոք բնության, տիեզերքի մեջ հետաքրքրված չէ մեզանով, որովհետև չենք դադարում հավերժությունից առանձնանալ՝ մեր վեհացրած չնչինում անմահանալու հակումով …
© Տիգրան Գորշ
ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ
Comments