Երբ ոչ միայն ինքնուրույնացնում, այլ, նաև, քեզանից առաջ ես թողնում միտքը, անցալն ու առկան վերծանող մտածողից վերածվում ես հայտնաբերողի, ով, թոկով կապած շանն իր հետևից քարշ տալու փոխարեն, սկսում է հետևել նրան՝ այդ կերպ, հաճախ, գտնելով անհասկանալիներ, որոնք դեռ հետո պետք է ճանաչվեն: Ու էլ ավելի առեղծվածային է դառնում (ինքնա)ճանաչումդ, երբ առջևից գնում է ոչ թե շունդ, ում կարող ես զսպել թոկով կամ հրահանգով, այլ՝ գայլդ, ում չես կարող չհետևել՝ թեկուզ ինքնաոչնչացման գնով, անհետանալու վտանգով …
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ
Comments