Եթե արարիչը չհասկանար, որ ինքն էլ հավերժության ծառան է, ինչը սպառնում է ստրկությամբ, եթե այն ընտրելու հիմքում սերը չէ, ապա՝ մարդու համար չէր

Մարդիկ բարոյախոսությամբ փորձում են քողարկել դատարկությունը, որն առաջանում է նրանց ապրելու ձևից. «սիրիր մերձավորիդ» խրատը «եղունգ ունես՝ գլու

Շուտով, մարդկանց հնարավոր չի լինի հիշեցնել, անհրաժեշտ է լինելու սովորեցնել, որ խոսքից բացի, կա նաև լռության ազատություն …

Բութ հավատը միայն ինքնապաշտպանության միջոց է, ուստի՝ եթե (ինքնա)ճանաչողություն, ապա հավատի սայրը պետք է կասկածից լինի՝ անկախ ինքնավնասման ան

Ծրագրողը գիտի ինչու, կառուցողը՝ ինչպես, նյութը՝ ինչից, բայց քանի որ երեքը մեկում չեն լինում հանճարեղության չափ, կերտվածքը չի իմանում՝ ինչու

Պետք է բավականաչափ այլանդակ լինես, որ ճանաչես արարչական սերը՝ իսկույն չփչանաս դրանից բխող սրբանալու զգացումից:

Ակնթարթից դուրս հավերժությունը վերածվում է վերջավոր ժամանակի …

Աստվածն էլ, սատանան էլ իմ կյանք են ներխուժել կնոջ կերպարանքով, բայց ես ընտրել եմ երրորդ ՄԵԿԻՆ, ով էլի կին է …

(Ինքնա)ճանաչողությունը կարող է հասնել ընդհուպ մինչև դժոխքի հատակը, որտեղ, սակայն, կպարտվի հետաքրքրասիրությանը, երբ վերջինս սկսի հատակին դուռ

Երբևէ տեսե՞լ եք, թե ինչպես են փորձում կերակրել հոգին ավանդողին. տեսարանը դիպուկ է նկարագրում մարդկային «սիրո» բարձրագույն դրսևորումը. մարդն

Բռնաբարվողները կեղծ են իրենց բողոքում, քանզի իրականում հոգնում են բռնաբարվելու դիրքից, կամ՝ բռնաբարողների նույնությունից են ձանձրանում: Եթե

Պատասխան բարևին նախորդող զգացումս. «Դու առաջինն ես, ում հանդիպում եմ, հետևաբար առաջին տպավորությունս՝ մարդու և աշխարհի մասին …» :

Ու՞մ վստահենք մարդկության ներկայացուցչի առաքելությունը՝ մեզանով հետաքրքրվողների աչքերին աղմկոտ կապիկների բազմություն չերևալու համար, ո՞վ կար

Մեռնելու ճիշտ ժամանակը բաց թողնելը կիսատում է ապրածը, վաղաժամը՝ կիսատ է թողնում ապրելը … Պահն ընդունելու համար՝ մենք բավականաչափ չենք սիրու

Աստված/սատանա. խնդիր ունենք անձի երկվություն ունեցող մեկի հետ, ով չի առողջանալու, քանի դեռ չենք մերժել մեր նմանությունը՝ ինքնարարվելով՝ որպե

Մեռնում ես՝ որպես հումուս, կամ վերածնվում՝ որպես պտուղ, որն ավելին է, քան մարդը …

Եթե մահն իսկապես ապրելու վերջն է, ապա ապրելն անիմաստ է, ու, առհասարակ, անիմաստ է ամենայն վերջավոր բան: Մենք դեռ փնտրում ենք իմաստը …

Սերը նույնացում չէ և ոչ էլ տարբերակված մեկտեղում, այն փոխլրացում է նպատակի մեջ, որ կոչվում է (ինքնա)ճանաչողություն՝ հետո, նաև, (ինքն)արարչու

Ժամանակը գիտակցության կողմից ամբողջի մեջ խրված սեպ է. մի կողմից տեսնում ենք ակնթարթ, մյուս կողմից՝ հավերժություն, բայց, առավելապես, ապրում՝

Մաքուրն անձեռնմխելին չէ, այլ նա, ում դիպչելով մաքրվում ես, իսկ աստված սուրբ է, որովհետև նրան ամբողջ մարդկությունն է բռնաբարում, բայց նա շարո