Մենք մեր վերջն ենք. ով միանգամից է ինքնասպանվում՝ խնայում է ինքն իրեն:

Մանկահասակ երեխայի մահվան մեջ լույսի շող կա՝ թանձր մառախուղում դժվար նկատելի. նա հեքիաթով է ավարտում այս գոյաձևը ...

Ո՞վ մեզ ստեղծեց կաթնահյութից, ո՞վ մեզ սարքեց առաձգական, ո՞վ մեզ խաբեց երկարակեցությամբ՝ մեկ անգամյա օգտագործման համար, և ինչու՞ է վերջին դժբ

Պատահում է՝ հայհոյում ես բոլորին և ամեն ինչ, վերջում էլ ինքդ քեզ, հետո հասկանում ես՝ տեղինը միայն վերջինն էր, որն ամփոփում է ամբողջը ...

Հաճախ, երբ չկա այն, ինչ կուզենայինք ապրել, ապրում ենք դրա բացակայությունը, ինչը հենց մահանալն է, իսկ մենք շարունակում ենք կարծել, թե մահը մի

Պատահում է պատահածը, կարծես անցնում ենք անցյալի վրայով. մգացնում ենք գույները, թե՞ գունազրկում ենք եղածը ..., համենայն դեպս սրանում զգացվում

Ժամանակն, ընդամենը, քարտուղար է՝ ոչինչ չի որոշում, միայն արձանագրում է, ու մենք էլ, հաճախ, որոշողը չենք (եթե, երբևէ ...), բայց միշտ ենք կատա

Այո, յուրաքանչյուրը խորքում ունի հրաշալին, զարմանալին, աստվածայինը, բայց անտանելի է ամեն անգամ լինել գերեզմանափոր՝ դա տեսնելու, իրենց էլ ցու

Իմացությունը կապվում է ճանաչողությանը այնտեղ, որտեղ միջոց է դրա համար, բոլոր այլ դեպքերում ոչ միայն տարբեր, նաև դեմ է: Այն, ինչ հանրային ընկ

Երբեմն, մարդ լինելու խնդիրը, արժեքը, նպատակը այնքան վեհ ու ցավագին է ներկայացվում, քիչ է մնում հավատաս, որ այլ բան ես ծնվել ու դեռ պետք է մա

Թեպետ պիտիները պայմանավորում են մեր գոյությունը, բայց դրանցում անդուր բան կա՝ թույլ չեն տալիս ամբողջական ապրել պահերը, որոնցից էլ, վերջին հա

Այսօրն ամբողջական չենք ապրում՝ վաղվա պատճառով, իսկ վաղվանից ակնկալում ենք չապրածի ամբողջացում. իրարամերժ է, այդպես չէ՞, այո՝ մենք շփոթված են

Ուժի բթությունը նուրբ տեղեր չի կարող թափանցել, ըստ այդմ՝ նուրբը հզոր է առավել ...

Եթե ճանաչողությունը կարելի է դասակարգել հրաժեշտի և ողջույնի, ապա ես երբևէ սկսել ու շարունակել եմ ապրել հրաժեշտի օրերով ...

Կասկածելի է բոլորին և ամեն ինչ ներելու բարձունքի նվաճումը, քանի դեռ քեզանում չես տեսնում (ստեղծում) ինքդ քեզ ամենախիստ պատժողին:

Գաղտնիքը մի բան է, որի գոյության մասին իմանում ենք դրա մահով. այդպես էլ մարդկանց մասին, ովքեր վաղը կոչվելու են առեղծված, բայց ի տարբերությու

Հպարտություն, խիղճ և սրանցից ծնված ու սրանց ծնող վախ. ահա բաղադրությունը վիրուսի, որը ներարկելով մեր մեջ՝ փչացնում, ապա իշխում են մեզ:

Անիմաստ է գեղեցիկը, որը երբեք տեսանելի չի լինելու, ու եթե անգամ առաջին հայացքն էլ է նրա համար մահացու, միևնույն է, մահը գերադասելի է երբևէ չ

Անվտանգությու՞ն, ո՜չ, սահմաններով ընդամենը որոշում են, թե ինչից, որտեղ, ինչքան պետք է լինի. հավասարակշռու՞մ, այո՝ գաղութների տեղաբաշխում ...

Ինչու՞ հատկապես սիրելիները, երբեք չեն ասում, օրինակ, որ այո, ճիճու ես, միթե միշտ վեհ ենք այդչափ ..., ուղղակի այդկերպ կպարզվի, որ իրենք էլ ավ