Ներցեղային և միջցեղային պայքարը, իբրև զարգացման բնական օրենք, մարդու համար վաղուց իրեն սպառել է, և, իբրև այդպիսին, հակատիեզերական է, բայց, իր ամբողջ կործանարար հետևանքով հանդերձ, շարունակվում է կիրառվել (նաև որպես պահանջի հասունացումը զսպող խաբկանք), քանի դեռ հետագա զարգացումն ապահովող նորը չի գտնվել, որի մասին ինձ հաստատապես հայտնի է այն, որ անկախ սահմանումից՝ այն անպայման իր մեջ կրելու է մարդու ինքնարարման գաղափարը, որին այլընտրանք պարզապես չկա և այդ ճշմարտությունը յուրացնելու հետաձգումից, կամ հապաղումից նվազում է հնարավորությունների պաշարը։
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
Comments