Արժանի չեմ աստվածային մաքրությանը, նա՝ իմ մենությանը. շարունակում ենք տենչալ իրար՝ ես՝ մնալով նեռի գրկում, նա՝ մարդկանց գրկելով …

Ոչ մեկին այնպես չեմ սիրում, որ նրանք ստիպված լինեն հատուցել գոյությանս գինը, ու հատկապես ինձանից ծնվածները՝ գուցե ոչ իմ հնարավորությամբ, բայ

Աշխարհում ապրելու համար՝ պետք է իմանաս, թե ինչ ես ուզում, իսկ ես միայն գիտեմ, թե ինչ չեմ ուզում …, չուզելս էլ՝ չ ե մ ուզում …

Ամուլ է աստվածային սերը, քանզի նրան, ում սիրում է, հազարամյակներ առաջ ծնվել, բայց դեռ չի հասունացել …

Այլ բան չէ մարդու գոյությունը, քան խցանում ինքնահալած օղակում, ու ՄԵԿ-ի փորձը հուշում է, որ, կոչվելով սեր, ինքնազոհության փոխարեն՝ պետք է զո

Որպես կանոն՝ ապրում են, հետո՝ մեռնում, բայց ոմանքս կարծես վերջից ծնված լինենք՝ մեռնում ենք, որ ապրենք. կարճ ապրումի համար՝ մեռնում ենք երկար

Գեղեցիկը մեզ գրավում է, թեկուզ երբ գիտենք՝ դրան անտարբեր դառնալու անխուսափելիությունը։ Իսկ ինչո՞ւ հակառակ միտումով՝ մեզ չի գրավում տգեղը …,

Ձանձրույթն ինձ հուշող առաջին ազդակներից է, որ հանդիպել եմ օտարի, ըստ այդմ՝ հազվադեպ է պատահում, որ ես ինձ զգամ մարդկային դասին պատկանող, կամ

Նրանց հոգնությունը սկսվում է իրենցից դուրս, ձանձրույթը՝ այլոց ներկայությամբ։

Իբրև ժխտում փառասիրության և հաստատում՝ սիրո, պետք է նվաճես, բայց չտիրանաս․ ինքնարարմամբ բարձրանալուց հետո՝ ինքնազոհաբար ցած նետվես …

Փրկվելու հույսի հաղթահարումն ինձ սովորեցրեց թռչել. հիմա ինքս եմ թռնում անդունդը՝ ընկնելու փոխարեն …

Ով ծնել է, նա էլ պետք է սպանի. այլ իրավունքներ չկան …, իսկ ծնունդ՝ միայն ինքնարարմամբ կա։

Նախ թվում է՝ միամիտ են հրեշտակները, երբ իրենց հայտնվելն ինքնին հիմնավորում է մեռած լինելուդ իրողությունը, բայց նրանք համոզում են, որ ապրես,

Իմ ու կյանքի անհաշտությունն ավարտվել է հարաբերությունների հարգալից հեռավորությամբ, իսկ մահվան հետ դեռ հաղթահարում ենք հախուռն սեքսին տրվելու

Հույզերի աներևակայելի խառնարան կա վերադարձում, որն արվում է հրաժեշտ տալու համար …

Բարձրագույն Ես-ին խաբելը հեշտ է այնքան, ինչքան դժվար հետևանքը մարսելը, որից, երբեմն, ինքն էլ չի կարողանում փրկել տուժողին …

Եթե միտքն ընդօրինակելով ձեռք բերելու փոխարեն վաստակեինք (ինքնա)ճանաչողությամբ, միջավայրում կտիրեր լռությունը, խոսքում՝ անդորրը, բայց …, ու ա

Որպես սեր՝ աշխարհը լքելու սպասումի ձանձրույթը մասնակի հաղթահարվում է ծաղրական վերաբերմունքով սեփական գոյության, այդ կերպ՝ ամենայնի նկատմամբ

Մարդուն աշխարհից չեն վռնդում գուցե միայն նրա համար, որ ունի երաժշտություն …

Աստվածային իմաստնությունից անկասկածելի հասկացել եմ միայն այն, թե ինչու է լքել աշխարհը՝ կոչվելով սեր …