Հաճախ կարծում ենք, որ մենք ենք այն արգանդը, որտեղ պետք է հասունանա ու ծնվի ճշմարտությունը, բայց հաճախ էլ կանգնում ենք փաստի առաջ, որ, ընդամե

Աստվածները հարգում, բայց չեն ներում նրանց, ովքեր (ինքնա)ճանաչմանը տրվելով՝ նյութականում բավարարվում են քչո

Կյանքն առանձնապես կառչում է նրանցից, ովքեր կառչած չեն իրենից և ամեն հաջորդ ակնթարթը պատրաստ են ընդունել որպես վերջինը, ու սա ոչ այլ ինչ է, ք

Դատարկ ստամոքսիդ մի կում ջուր արա, Ծանր մտքերիդ թեթև ժպիտ արա, Ճամպրուկիդ էլ անիվներ մի դիր, Ճիշտ հակառակը՝ դրանից ազատվիր: Ապրելը սկսվում է

Ի՞նչ կարող է պատկանել մեզ, եթե անգամ ինքներս մեզ չենք պատկանում, բայց և այնպես, ժամանակ առ ժամանակ, պետք է տրվենք ինչ-որ մեկին. մեզ վստահված

Հերոսությունը պետք է ընկալվի որպես լրացուցիչ առաքինության ստանձնում, ոչ թե՝ անառականալու արտոնություն, բայց ... ու հերոսները, հաճախ, որպես ա

«Ներկայիս իմացությամբ ավելի երիտասարդ լինեի» միտքը, որից, գուցե, զերծ չի մնում ոչ ոք, լավագույնս է հիմնավորում այն, որ մարդիկս ներքուստ հակո

Երեխաներին պետք է սովորեցնել, իսկ ավելի ճիշտ՝ պետք չէ խանգարել լինել խենթ, որպեսզի նրանք ապրեն՝ որպես երջանիկ տառապյալներ և չձգտեն դժբախտ ան

Գժվելն արվեստ է, ու այս վերնագրի տակ ամփոփվում, կուզեք՝ հաշտվում են բոլոր արվեստները:

Մենակությունն ամենաանխիղճ ճշմարտախոսն է, տեղին է ասել, որ դրանում նա անկրկնելի ցինիկ է, որից դառնանում, բայց նրան չհամակրել չես կարողանում:

Խավարում արտացոլվում է մարդու ներքինը. ոմանք այդ ինքնառերեսումից ինքնամոռաց փախչում են, մյուսներն ինքնասիրահարվում են ու մնում, բայց կան նաև

Ակնկալիքը ստիպում է փնտրել, իսկ այն, ինչ գտնված է, սուբյեկտիվ, հետևաբար ճշմարտությունից շեղված է, ըստ այդմ՝ սպասողների մեջ պատահում են այնպի

Աստծուն չեն բացահայտում՝ որպես դատավոր, նրան բացահայտում են՝ որպես վկա, որի ցուցմունքների իսկությունը ստուգելու և պատկերն ամբողջացնելու համա

Մահվան անխուսափելիությունը ապրելու լրացուցիչ կիրք է տալիս. այն, ինչպես օրգազմը սեր անելում, առանց որի մշտնջենական գրգռվածությունը հաճույքից

Տված դասերը սովորել՝ չծուլանալ, պարգևները վայելել՝ չկաշկանդվել, պատիժներն ընդունել՝ չվախենալ. երեք կանոն, որոնցից ցանկացած շեղում անցյալը լց

Փոքր ժամանակ մեծ էիր, մեծում՝ փոքր ես. նշանակում է՝ ունես մեկ տարիք, որը երբեք չի փոխվել(ու):

Քանի կաս, բախտավոր ես, բայց երբ բախտը ժպտում է միայն անդունդի եզրին ու այնքան, որ չգահավիժես, հասկանում ես՝ բախտավոր են նաև նրանք, ովքեր էլ

Գնալու տեղ չունենալու առավելությունը նրանում է, որ կարող ես գնալ ուր ցանկանաս, ուստի, եթե..., ապա՝ գուցե ձախողակի փոխարեն պիտի կոչվես ճանապա

Դու կարծում ես մենակությունն այն է, երբ տխրությանդ պահին չկա մեկնված ձե՞ռք, սփոփանքի խո՞սք. ոչ՝ մենակությունն այն է, երբ չկա մեկը, ով կգա և

Հանցագործներ, հիվանդներ, տկարամիտներ, ու պետք է որոշես, որ դասին պատկանես՝ շատ ունենաս, ուրիշի մանրով գոյատևես, թե անհոգ լինես, իսկ երբ ցանկ